Gaver dan gaaf
Door: Mirthe
20 Juni 2009 | Zuid-Afrika, Tzaneen
Hallo!!!
Waarschijnlijk wordt dit mijn laatste verhaal op de site. Komende vrijdag begint namelijk de rondreis met mijn familie (heb ik écht zin in!) en het is maar de vraag of ik dan nog op internet kan. Ik weet natuurlijk dat dit verschrikkelijk nieuws is voor al mijn vaste fans, maar ik zal mijn best doen om jullie op de hoogte te houden als er wel een mogelijkheid is. Anders moeten jullie het helaas doen met dit verhaal over ons laatste uitstapje.
Dit stukje heeft natuurlijk niet voor niets de titel gaver dan gaaf (mijn vaste stopwoordje tijdens alle verhalen op deze site). Ik vond dit uitstapje naar Hazyview namelijk echt het gaafst van alles wat ik tot nu toe heb gedaan! En dat zegt wat als ik al het andere al enorm gaaf vond! Maar voordat ik jullie uitgebreid jaloers ga maken (wat is anders het doel van deze site ook alweer?) zal ik nog even vertellen over mijn vorige berichtje. Zoals jullie waarschijnlijk gemerkt hebben is het inmiddels toch gelukt om de foto’s op de site te zetten, dus ik zal ze nog even kort toelichten. De eerste paar foto’s zijn van groepstherapie en van de individuele therapie met de kinderen op school. Zoals de foto’s laten zien bestaat het werk op school uit het (therapeutisch) spelletjes doen met de kinderen. Dat is natuurlijk iets wat ik zelf ook nog altijd helemaal geweldig vind (dat kunnen mijn volleybalteam en al mijn trainers wel bevestigen :D), dus deze stageplek was echt wel geslaagd voor mij. En jullie maar denken dat ik 3 maanden hard aan het werk was, haha! De andere foto’s zijn van het ziekenhuis; zo zien onze pauzes en de gangen van het ziekenhuis eruit. Ik vond het een beetje ongepast om van de patiënten daar foto’s te maken, maar die twee patiënten (!) die ik op een hele middag heb, krijgen wel échte therapie hoor. Tsja, en dan zit zo’n stagedag er alweer op…
Dan nu over hét uitstapje naar Hazyview. We begonnen zondagochtend met het inpakken van de tassen (ok, dat is helemaal niet interessant voor jullie, maar ik probeer het verhaal een beetje spannend op te bouwen). Toen zijn we in één keer goed gereden naar de Panorama route (jaja, een schouderklopje voor mij, want ik was de kaartlezer!!). Het eerste uitzichtpunt (de 3 rondavels) zijn we hard voorbij gescheurd, voordat we überhaupt door hadden dat we ook af hadden kunnen slaan (nee, ik hoor jullie al denken, maar ik was niet degene die reed, ik schreef toch net al dat ik de kaartlezer was!). Daarna zijn we maar heel langzaam langs elke afslag gereden zodat we konden kijken of het een uitzichtpunt was. Goed, ook dit is nog steeds slechts de opbouw van mijn verhaal. Ik kan nog wel uitgebreid over de Panorama Route vertellen, maar dat wordt waarschijnlijk saai, omdat het enige wat ik erover kan zeggen is, dat het echt heel mooi is en zeker de moeite waard als je in Zuid-Afrika bent. De foto’s (die ik er hopelijk weer op kan zetten) laten dit een beetje zien, maar zulke uitzichten kan je niet goed op een foto zetten, dat moet je eigenlijk gewoon in het echt zien… Bij alle uitzichtpunten waren ook allemaal marktjes met Afrikaanse spulletjes waar we in ruil voor ‘ a little support for the community’ allemaal kettinkjes, armbandjes en sleutelhangers hebben gehaald. ’s Avonds kwamen we aan in een nogal aparte backpackers lodge in Hazyview. De eigenaar was dronken en kon zich niet herinneren dat we geboekt hadden, maar we kregen wel een kamer. Er leken verder geen andere gasten te zijn, behalve een paar Afrikaanse mannen en een blanke vrouw, een vriendin van de eigenaar, met ook al een beste alcoholgeur om haar heen, dus erg fijn voelden we ons daar niet. Maar met het vooruitzicht op de adventure day van de volgende dag, zijn we toch allemaal in slaap gevallen.
De adventure day. Het begon met het driedubbel op slot doen van alle tassen en spullen, omdat we die de hele dag in de lodge bij de eigenaar zouden laten die net had bekend dat hij de dag ervoor inderdaad dronken was. Bij het adventure centrum aangekomen begonnen we eerst met de Zipline. Ik dacht dat dit over een rivier zou zijn (dat schreef ik in mijn vorige berichtje), maar het was over een bos. Het was ook wel anders dan de Canopy Tours, want nu ging het echt om de lengte (450m) en snelheid. Als je goed je best deed (oftewel, als je zwaar genoeg was) kon je de 100km/u halen! Dat was echt weer een hele GAVE ervaring. Zie ook de foto’s.
Daarna gelijk door naar het quadbiking. Ook dit was gaaf! Met z’n allen door het bos scheuren, door plassen en over de bergen heen. Natuurlijk was ik iets te enthousiast (onbenullig vond ik zo negatief klinken) en ben ik bijna tegen een boom opgeknald. Ik wilde namelijk een stukje zo hard mogelijk rijden (we reden in een rijtje achter elkaar) dus ik had een beetje ruimte gemaakt met mijn voorganger, door iets af te remmen. Toen ging ik dus keihard gassen, maar het stuur trok een beetje naar rechts, waardoor ik, tijdens het gassen, het stuur naar links trok en ik van het pad afraakte. Nou leek dat nog niet zo’n groot probleem, ik dacht dat ik de quad makkelijk wel weer op het pad kon krijgen en dat de begeleider dan niks zou merken. Maar helaas blijkt een pad niet voor niets te zijn aangelegd, want de natuur stuurde me recht op een boom af, maar zoals altijd met net iets te enthousiaste mensen (onbenullig blijft nog steeds een te negatief woord) werkte mijn remmen perfect op een afstand van 10 cm van de boom en waren zowel de quad als ik helemaal ongedeerd. Toen kreeg ik natuurlijk de quad niet snel genoeg in de achteruit, waardoor iedereen moest stoppen en de begeleider er toch nog aan moest komen om me te helpen. Daarna heb ik me maar eventjes ingehouden (5 minuten, daarna was ik het alweer vergeten, haha) en de rest van de trip afgemaakt. Dat was GAAF nummer 2.
Dan komt nu gaaf nummer 3, ook wel supergaaf genoemd. Het geckoing stond toen namelijk op het programma. Nou wisten we eigenlijk alledrie niet precies wat dit inhield, behalve dat het een beetje op raften leek in een eenpersoons-bootje. In het echt blijkt het veel gaver. We gingen dus met een soort van grote band, met een wetsuit en schoenen aan, over een rivier drijven (ik weet niet goed hoe ik het anders moet noemen) met in die rivier allerlei stromingen, rotsen en watervallen. In het begin leek het heel rustig, af en toen eens een stroompje waar we hard door heen gingen totdat we bij een grote stroomversnelling kwamen. Hier kregen we een aparte uitleg bij hoe we die moesten nemen en dat we er ook voor konden kiezen om er langs heen te lopen. Natuurlijk wilde ik dit niet, dus ik ging als eerste van ons drietjes (voor mij gingen de begeleider en een ander meisje). Helaas nam ik de stroomversnelling net iets teveel naar links, waardoor ik over de kop sloeg en ik mijn reddingszwem-lessen ineens weer nodig had. Het was een kort moment best wel heel eng, omdat ik tussen allerlei rotsen was omgeslagen en werd meegesleurd door de rivier. Ik moest ook echt even naar adem happen, maar toen ik mijn bootje beet had dacht ik alleen, rustig blijven en shit het is mislukt… Ik werd naar de kant gesleept met een touw (zie foto’s) en had toen eigenlijk gelijk al besloten dat ik nog een keer wilde. Voor mezelf, zodat ik de rest van de trip het niet eng zou vinden en eigenlijk ook gewoon omdat ik het goed wilde doen. De begeleider was best verbaasd en kon alleen ‘awesome’ zeggen, haha. Ondertussen was Marieke ook geweest en zij was wel heel overgekomen. Tamara daarentegen was ook omgeslagen, waardoor ik eigenlijk een beetje begon te twijfelen of ik nog wel een 2e keer moest proberen. Maar de 2e keer ging helemaal goed en was het weer een echte GAVE ervaring! Daarna kwamen we bij een paar grote watervallen aan. Daar gingen we natuurlijk niet vanaf met de banden, maar daar konden we wel van de rotsen af het water in springen. De eerste sprong was een oefensprong. De tweede sprong was er namelijk eentje van 9 meter (!) naast een enorme waterval (zie de foto van deze sprong en de foto daarna van de waterval, dat is een en dezelfde plek). Dit was echt een SUPERGAVE ervaring! Daarna nog een paar stroomversnellingen gehad (en gehaald!). Ook was er een punt waar we zelf met onze boot/band het water in mochten springen (zie foto). Al met al was dit dus waar ik met de opbouw van mijn verhaal naar toe wou: Geckoing, hoe GAAF! Het is echt aan te raden, ik heb al een hoop activiteiten gedaan hier, maar dit was zeker de gaafste!
Toen we terugkwamen bleek dat we te laat waren voor het hiken en dat we dat beter de volgende ochtend konden inhalen. Die avond bij de lodge hebben we nog een gesprek gehad met een Afrikaan uit Malawi die vertelde over zijn vroegere baan als mijnwerker in de apartheidtijd en hoe hij zich uiteindelijk tot verkoper had omgeschoold. Hij maakte en verkocht nu de Afrikaanse spulletjes die wij de dag ervoor bij de kraampjes hadden gekocht. Best interessant om met zo’n iemand te praten en ook om te horen hoe dat gemaakt wordt.
De volgende dag dus de hiketocht. Bleek dat we dat zonder gids moesten doen, anders moesten we bijbetalen. Dat wilden we uit principe niet, maar achteraf bleek dat we dit misschien beter wel hadden kunnen doen. We zouden namelijk 3 uur gaan lopen en ergens halverwege moesten we dan een brug tegenkomen. Gelijk in het begin liepen we natuurlijk al verkeerd, toen moesten we dus omkeren en opnieuw beginnen. Het pad was erg breed en de rivier die ons beloofd was naast het pad, konden we alleen maar horen en niet zien. Het viel dus allemaal een beetje tegen en ondertussen hadden we ook al een beste tijd gelopen en nog steeds geen brug gezien. Ik zei toen; “het enige wat deze hike nog goed kan maken is als ik een slang zie”. Uiteindelijk besloten we maar gewoon om te keren en niet meer naar de brug te zoeken. Toen ineens hoorde ik iets ritselen. En ja, je raadt het al, een echte slang! Ok, ik zal niet overdrijven, het was een slangetje van 30cm. Maar een slang blijft een slang! Hij was gifgroen en hij gleed er gelijk vandoor, maar mijn dag was weer helemaal goed. Ik heb officieel helemaal zelf een slang gespot (GAAF nummer 4)! Uiteindelijk hebben we alsnog 3 uur gelopen, dus ook al was de hike niet geheel geslaagd, actief zijn we zeker geweest.
In de middag gingen we terug naar Tzaneen via de Panorama route, langs alle uitzichtpunten die we de heenweg hadden gemist of overgeslagen. Ook dit was weer erg mooi.
Al met al dus een erg geslaagd uitje. Gaver dan gaaf dus! Het is ook weer een enorm lang verhaal geworden, sorry daarvoor, maarja ik kan mijn trouwe fans zo’n verhaal natuurlijk niet laten missen he?
Als dit echt het laatste verhaaltje is, dan heel erg bedankt allemaal voor het lezen en bijhouden van mijn site!! Alle berichtjes vond ik enorm gaaf (om het nog maar een keer te zeggen) en het is heel leuk om te lezen/weten dat er nog mensen aan me denken terwijl ik hier aan de andere kant van de evenaar zit. Heel erg bedankt!
Tot de volgende keer, misschien vanuit Zuid-Afrika, of misschien dan wel weer vanuit Nederland!
Xx Mirthe
PS: mocht er nog iemand van plan zijn een kaartje te sturen naar mij in Tzaneen, doe dat dan ajb niet, want ik ben er niet lang genoeg meer om het op te halen…
Waarschijnlijk wordt dit mijn laatste verhaal op de site. Komende vrijdag begint namelijk de rondreis met mijn familie (heb ik écht zin in!) en het is maar de vraag of ik dan nog op internet kan. Ik weet natuurlijk dat dit verschrikkelijk nieuws is voor al mijn vaste fans, maar ik zal mijn best doen om jullie op de hoogte te houden als er wel een mogelijkheid is. Anders moeten jullie het helaas doen met dit verhaal over ons laatste uitstapje.
Dit stukje heeft natuurlijk niet voor niets de titel gaver dan gaaf (mijn vaste stopwoordje tijdens alle verhalen op deze site). Ik vond dit uitstapje naar Hazyview namelijk echt het gaafst van alles wat ik tot nu toe heb gedaan! En dat zegt wat als ik al het andere al enorm gaaf vond! Maar voordat ik jullie uitgebreid jaloers ga maken (wat is anders het doel van deze site ook alweer?) zal ik nog even vertellen over mijn vorige berichtje. Zoals jullie waarschijnlijk gemerkt hebben is het inmiddels toch gelukt om de foto’s op de site te zetten, dus ik zal ze nog even kort toelichten. De eerste paar foto’s zijn van groepstherapie en van de individuele therapie met de kinderen op school. Zoals de foto’s laten zien bestaat het werk op school uit het (therapeutisch) spelletjes doen met de kinderen. Dat is natuurlijk iets wat ik zelf ook nog altijd helemaal geweldig vind (dat kunnen mijn volleybalteam en al mijn trainers wel bevestigen :D), dus deze stageplek was echt wel geslaagd voor mij. En jullie maar denken dat ik 3 maanden hard aan het werk was, haha! De andere foto’s zijn van het ziekenhuis; zo zien onze pauzes en de gangen van het ziekenhuis eruit. Ik vond het een beetje ongepast om van de patiënten daar foto’s te maken, maar die twee patiënten (!) die ik op een hele middag heb, krijgen wel échte therapie hoor. Tsja, en dan zit zo’n stagedag er alweer op…
Dan nu over hét uitstapje naar Hazyview. We begonnen zondagochtend met het inpakken van de tassen (ok, dat is helemaal niet interessant voor jullie, maar ik probeer het verhaal een beetje spannend op te bouwen). Toen zijn we in één keer goed gereden naar de Panorama route (jaja, een schouderklopje voor mij, want ik was de kaartlezer!!). Het eerste uitzichtpunt (de 3 rondavels) zijn we hard voorbij gescheurd, voordat we überhaupt door hadden dat we ook af hadden kunnen slaan (nee, ik hoor jullie al denken, maar ik was niet degene die reed, ik schreef toch net al dat ik de kaartlezer was!). Daarna zijn we maar heel langzaam langs elke afslag gereden zodat we konden kijken of het een uitzichtpunt was. Goed, ook dit is nog steeds slechts de opbouw van mijn verhaal. Ik kan nog wel uitgebreid over de Panorama Route vertellen, maar dat wordt waarschijnlijk saai, omdat het enige wat ik erover kan zeggen is, dat het echt heel mooi is en zeker de moeite waard als je in Zuid-Afrika bent. De foto’s (die ik er hopelijk weer op kan zetten) laten dit een beetje zien, maar zulke uitzichten kan je niet goed op een foto zetten, dat moet je eigenlijk gewoon in het echt zien… Bij alle uitzichtpunten waren ook allemaal marktjes met Afrikaanse spulletjes waar we in ruil voor ‘ a little support for the community’ allemaal kettinkjes, armbandjes en sleutelhangers hebben gehaald. ’s Avonds kwamen we aan in een nogal aparte backpackers lodge in Hazyview. De eigenaar was dronken en kon zich niet herinneren dat we geboekt hadden, maar we kregen wel een kamer. Er leken verder geen andere gasten te zijn, behalve een paar Afrikaanse mannen en een blanke vrouw, een vriendin van de eigenaar, met ook al een beste alcoholgeur om haar heen, dus erg fijn voelden we ons daar niet. Maar met het vooruitzicht op de adventure day van de volgende dag, zijn we toch allemaal in slaap gevallen.
De adventure day. Het begon met het driedubbel op slot doen van alle tassen en spullen, omdat we die de hele dag in de lodge bij de eigenaar zouden laten die net had bekend dat hij de dag ervoor inderdaad dronken was. Bij het adventure centrum aangekomen begonnen we eerst met de Zipline. Ik dacht dat dit over een rivier zou zijn (dat schreef ik in mijn vorige berichtje), maar het was over een bos. Het was ook wel anders dan de Canopy Tours, want nu ging het echt om de lengte (450m) en snelheid. Als je goed je best deed (oftewel, als je zwaar genoeg was) kon je de 100km/u halen! Dat was echt weer een hele GAVE ervaring. Zie ook de foto’s.
Daarna gelijk door naar het quadbiking. Ook dit was gaaf! Met z’n allen door het bos scheuren, door plassen en over de bergen heen. Natuurlijk was ik iets te enthousiast (onbenullig vond ik zo negatief klinken) en ben ik bijna tegen een boom opgeknald. Ik wilde namelijk een stukje zo hard mogelijk rijden (we reden in een rijtje achter elkaar) dus ik had een beetje ruimte gemaakt met mijn voorganger, door iets af te remmen. Toen ging ik dus keihard gassen, maar het stuur trok een beetje naar rechts, waardoor ik, tijdens het gassen, het stuur naar links trok en ik van het pad afraakte. Nou leek dat nog niet zo’n groot probleem, ik dacht dat ik de quad makkelijk wel weer op het pad kon krijgen en dat de begeleider dan niks zou merken. Maar helaas blijkt een pad niet voor niets te zijn aangelegd, want de natuur stuurde me recht op een boom af, maar zoals altijd met net iets te enthousiaste mensen (onbenullig blijft nog steeds een te negatief woord) werkte mijn remmen perfect op een afstand van 10 cm van de boom en waren zowel de quad als ik helemaal ongedeerd. Toen kreeg ik natuurlijk de quad niet snel genoeg in de achteruit, waardoor iedereen moest stoppen en de begeleider er toch nog aan moest komen om me te helpen. Daarna heb ik me maar eventjes ingehouden (5 minuten, daarna was ik het alweer vergeten, haha) en de rest van de trip afgemaakt. Dat was GAAF nummer 2.
Dan komt nu gaaf nummer 3, ook wel supergaaf genoemd. Het geckoing stond toen namelijk op het programma. Nou wisten we eigenlijk alledrie niet precies wat dit inhield, behalve dat het een beetje op raften leek in een eenpersoons-bootje. In het echt blijkt het veel gaver. We gingen dus met een soort van grote band, met een wetsuit en schoenen aan, over een rivier drijven (ik weet niet goed hoe ik het anders moet noemen) met in die rivier allerlei stromingen, rotsen en watervallen. In het begin leek het heel rustig, af en toen eens een stroompje waar we hard door heen gingen totdat we bij een grote stroomversnelling kwamen. Hier kregen we een aparte uitleg bij hoe we die moesten nemen en dat we er ook voor konden kiezen om er langs heen te lopen. Natuurlijk wilde ik dit niet, dus ik ging als eerste van ons drietjes (voor mij gingen de begeleider en een ander meisje). Helaas nam ik de stroomversnelling net iets teveel naar links, waardoor ik over de kop sloeg en ik mijn reddingszwem-lessen ineens weer nodig had. Het was een kort moment best wel heel eng, omdat ik tussen allerlei rotsen was omgeslagen en werd meegesleurd door de rivier. Ik moest ook echt even naar adem happen, maar toen ik mijn bootje beet had dacht ik alleen, rustig blijven en shit het is mislukt… Ik werd naar de kant gesleept met een touw (zie foto’s) en had toen eigenlijk gelijk al besloten dat ik nog een keer wilde. Voor mezelf, zodat ik de rest van de trip het niet eng zou vinden en eigenlijk ook gewoon omdat ik het goed wilde doen. De begeleider was best verbaasd en kon alleen ‘awesome’ zeggen, haha. Ondertussen was Marieke ook geweest en zij was wel heel overgekomen. Tamara daarentegen was ook omgeslagen, waardoor ik eigenlijk een beetje begon te twijfelen of ik nog wel een 2e keer moest proberen. Maar de 2e keer ging helemaal goed en was het weer een echte GAVE ervaring! Daarna kwamen we bij een paar grote watervallen aan. Daar gingen we natuurlijk niet vanaf met de banden, maar daar konden we wel van de rotsen af het water in springen. De eerste sprong was een oefensprong. De tweede sprong was er namelijk eentje van 9 meter (!) naast een enorme waterval (zie de foto van deze sprong en de foto daarna van de waterval, dat is een en dezelfde plek). Dit was echt een SUPERGAVE ervaring! Daarna nog een paar stroomversnellingen gehad (en gehaald!). Ook was er een punt waar we zelf met onze boot/band het water in mochten springen (zie foto). Al met al was dit dus waar ik met de opbouw van mijn verhaal naar toe wou: Geckoing, hoe GAAF! Het is echt aan te raden, ik heb al een hoop activiteiten gedaan hier, maar dit was zeker de gaafste!
Toen we terugkwamen bleek dat we te laat waren voor het hiken en dat we dat beter de volgende ochtend konden inhalen. Die avond bij de lodge hebben we nog een gesprek gehad met een Afrikaan uit Malawi die vertelde over zijn vroegere baan als mijnwerker in de apartheidtijd en hoe hij zich uiteindelijk tot verkoper had omgeschoold. Hij maakte en verkocht nu de Afrikaanse spulletjes die wij de dag ervoor bij de kraampjes hadden gekocht. Best interessant om met zo’n iemand te praten en ook om te horen hoe dat gemaakt wordt.
De volgende dag dus de hiketocht. Bleek dat we dat zonder gids moesten doen, anders moesten we bijbetalen. Dat wilden we uit principe niet, maar achteraf bleek dat we dit misschien beter wel hadden kunnen doen. We zouden namelijk 3 uur gaan lopen en ergens halverwege moesten we dan een brug tegenkomen. Gelijk in het begin liepen we natuurlijk al verkeerd, toen moesten we dus omkeren en opnieuw beginnen. Het pad was erg breed en de rivier die ons beloofd was naast het pad, konden we alleen maar horen en niet zien. Het viel dus allemaal een beetje tegen en ondertussen hadden we ook al een beste tijd gelopen en nog steeds geen brug gezien. Ik zei toen; “het enige wat deze hike nog goed kan maken is als ik een slang zie”. Uiteindelijk besloten we maar gewoon om te keren en niet meer naar de brug te zoeken. Toen ineens hoorde ik iets ritselen. En ja, je raadt het al, een echte slang! Ok, ik zal niet overdrijven, het was een slangetje van 30cm. Maar een slang blijft een slang! Hij was gifgroen en hij gleed er gelijk vandoor, maar mijn dag was weer helemaal goed. Ik heb officieel helemaal zelf een slang gespot (GAAF nummer 4)! Uiteindelijk hebben we alsnog 3 uur gelopen, dus ook al was de hike niet geheel geslaagd, actief zijn we zeker geweest.
In de middag gingen we terug naar Tzaneen via de Panorama route, langs alle uitzichtpunten die we de heenweg hadden gemist of overgeslagen. Ook dit was weer erg mooi.
Al met al dus een erg geslaagd uitje. Gaver dan gaaf dus! Het is ook weer een enorm lang verhaal geworden, sorry daarvoor, maarja ik kan mijn trouwe fans zo’n verhaal natuurlijk niet laten missen he?
Als dit echt het laatste verhaaltje is, dan heel erg bedankt allemaal voor het lezen en bijhouden van mijn site!! Alle berichtjes vond ik enorm gaaf (om het nog maar een keer te zeggen) en het is heel leuk om te lezen/weten dat er nog mensen aan me denken terwijl ik hier aan de andere kant van de evenaar zit. Heel erg bedankt!
Tot de volgende keer, misschien vanuit Zuid-Afrika, of misschien dan wel weer vanuit Nederland!
Xx Mirthe
PS: mocht er nog iemand van plan zijn een kaartje te sturen naar mij in Tzaneen, doe dat dan ajb niet, want ik ben er niet lang genoeg meer om het op te halen…
-
20 Juni 2009 - 07:10
Mam:
VERHAALTJE??? vraag me af wat dan een verhaal is?! hahahaha -
20 Juni 2009 - 07:38
Sandra:
Echt heel superGAAF!!! Alleen om het lezen is al super,laat staan om het te beleven! Wat heb je toch een hoop leuke dingen gedaan. Een tijd om nooit meer te vergeten toch?? Nu maar wachten tot de famile komt om samen met hen nog een heleboel leuke dingen te doen. Ga lekker van elkaar genieten en hopelijk heb je net zón leuke tijd met hen!! Veel plezier en tot gauw in Nederland. Groetjes Sandra. -
20 Juni 2009 - 07:54
Mirthe:
Oja helemaal vergeten te schrijven in het verhaal. Maar iedereen heel veel plezier morgen met familiedag! xx Mirthe -
20 Juni 2009 - 13:18
Dagmar:
GGGAAAAAAAFFFFFF!!!!! -
20 Juni 2009 - 20:55
Leonie:
Wel een aantal bekende foto's voor ons.
We vinden het heel erg jammer om je gave (om in jou termen te blijven)verhalen te moeten gaan missen.
We willen je een hele fijne vakantie wensen en hopen dat je daar nog veel meer gave dingen gaat tegen komen (dat gebeurd zeker). Geniet ervan en je kan nu al terug kijken op een hele mooie en leerzame ervaring.
Veel plezier.
Groetjes Hans en Leonie
en een knuffel van Bumper en Nale -
22 Juni 2009 - 09:37
Daggie:
Nog 4 dagen!! -
22 Juni 2009 - 12:02
Tineke:
Ha Mithe we hebben weer een leuke familiedag gehad ,helaas wat regen maar dat mag de pret niet drukken. Volgend jaar kijken we er weer naar uit. Veel plezier nog de komende tijd met je familie. Geniet nog maar en je verhalen zijn erg gaaaaaf. groetjes -
22 Juni 2009 - 14:26
Dagmar:
Nog 3,5 dag ;) -
22 Juni 2009 - 17:44
Sandra:
Het aftellen is nu echt begonnen he! Nog een paar nachtjes slapen en dan komt de familie ! We hebben het gisteren erg leuk gehad met z'n allen.Jammer dat de buitenlandgangers er niet waren. Volgend jaar beter! Groetjes Wilco,Sandra en Luuk. -
23 Juni 2009 - 06:38
Dagmar:
Nog 3 dagen..... -
23 Juni 2009 - 08:36
Big Proud Sis:
GEFELICITEERD!!! BACHELORETTE ;). -
23 Juni 2009 - 11:40
Yvonne:
Als ik zo het bericht van je grote zus lees, geloof ik dat we je moeten feliciteren. Dus bij deze. We wensen jullie de komende drie weken een ontzettende leuke, gave, beetje warme en niet te natte vakantie in het mooie Z.A.
Groetjes Wim en Yvon -
23 Juni 2009 - 19:16
Bianca:
He nichie, dit is inderdaad een GAAF verhaal (wel een beetje lang... ;-))
Ik ben blij dat je toch iets van me hebt opgstoken tijdens de reddingszwemlessen ;-)
Veel plezier straks met zijn allen en gefeliciteerd dat je nu bachelorette bent!
Groetjes je grote nicht -
24 Juni 2009 - 06:37
Dagmar:
Nog maar 2 dagen!! -
25 Juni 2009 - 08:47
Dagmar:
WAAAAAHHH nog maar 1 dagje!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
