Anekdotes, the untold stories, last part

Echt de allerallerlaatste keer nu een berichtje van ons. Na de succesvolle eerste editie van de anekdotes, the untold stories, konden we natuurlijk niet anders dan deze trip eindigen met eenzelfde soort editie! Voor deze editie is ook guesteditor Erik weer achter de laptop gekropen, om zijn leukste anekdotes met jullie te delen.

Maar voordat we daaraan beginnen, nog even een korte update; we hebben namelijk nog een dagje doorgebracht in Helsinki, lees: een erg koud dagje, helemaal toen het aan het einde van de dag ook nog eens begon te sneeuwen! De stad was leuk om te bekijken, we hebben een tochtje met een veerpontje gemaakt naar een oud fort en veel typische Scandinavische huizen en kerken bekeken tijdens onze koude wandeltocht door de stad. Zie de foto’s . En toen! Toen was het écht tijd om naar huis te gaan...

Een ontvangstcomité van onze familie incl. groot spandoek stond ons daar al op te wachten, erg leuk! Gelukkig dat het in Helsinki zo koud was, want nu viel de kou in Nederland relatief mee. Toch is het wel even wennen hier allemaal, maar wat is het superfijn om familie en vrienden weer te zien, een lekkere boterham (pinda)kaas te kunnen eten met een glas melk erbij en binnen een milliseconde een internetpagina te kunnen openen.

Nu zijn jullie helemaal op de hoogte, geniet van onze laatste anekdotes en nogmaals bedankt voor het volgen het afgelopen jaar. En zeg nooit nooit, wie weet tot een volgende keer!


Erik: “Na een vlucht van Bangkok naar Suratthani zijn wij er achtergekomen dat er een subcultuur in Azië aanwezig is, welke omgekeerd is ten opzichte van de westerse wereld. Dit hebben wij proefondervindelijk kunnen vaststellen, met behulp van een vliegmaatschappij die zijn/haar klanten erg goed kent. Op de desbetreffende vlucht waren een significante hoeveelheid passagiers, die een paraplu nodig hadden om een afstand van 50 meter af te leggen van het vliegtuig naar de terminal. Deze groep had namelijk geen zin, nee niet om nat te worden, ze hadden geen zin om bruin te worden! Ze gebruiken de paraplu’s zo om hun sociale status te verhogen, want iedere zonnestraal zorgt ervoor dat je bruiner wordt en bruin betekent een lagere sociale status. Iets met buiten versus binnenwerken. Tsja, want van die 50 meter lopen zou het zomaar ineens kunnen lijken dat je hard hebt gewerkt!”


Mirthe: “Voor de reis vroegen een aantal mensen me hoe we toch van de ene plek naar de andere plek zouden reizen, als we dat allemaal zelf moesten regelen. Ik gaf toen aan dat we gewoon met het openbaar vervoer zouden gaan ter plekke, dus bussen, treinen en dergelijke gingen gebruiken.
Nu 11 maanden later kan ik een beter beeld geven over de vervoersmiddelen die we hebben gebruikt,dus bij deze;
We hebben 33x gevlogen met het vliegtuig, 11x de trein gepakt, 93x met de bus gegaan, 106x met de taxi, 80x met de auto gereden, 3x kanogevaren en 2 x een kayak (verschil in grootte), we hebben 2x een cruise gedaan op een boot, 10x gesurft, 1x paardgereden, 44x in een boot gevaren waarvan 6x met een veerboot, 10x zijn we rondgereden met een georganiseerde tourbus, 33x van de metro gebruikgemaakt, 3x deden we een hop on hop off tour, 4x gebruikten we een kabelbaan, 7x de fiets, de tuctuc heeft ons 21x verder gebracht, de scooter 12x (waarvan 1x een vespa), we hebben 2x geraft en 1x getubed, 4x een e-bike gebruikt, 17x gedoken en als laatste hebben we de paard en wagen, de tube, de jetski, een olifant, de quad en de parasail allemaal eenmalig gebruikt. Exact genoeg?”


Erik: “Je bent een propper van taxi’s op een busstation in Yangon, Myanmar. Het is vier uur ‘s ochtends en er zijn twee toeristen die net uit de bus stappen en naar het vliegveld willen, je denkt kassa! Je kijkt om je heen en je ziet dat één van je medewerkers iets verderop staat met zijn taxi. Je dirigeert de toeristen naar deze taxi, maakt je medewerker wakker en zegt dat hij ze weg moet brengen. Ondertussen ga je verder met ronselen van klanten, want ja, die bus is net aangekomen. Na een minuut of vijf zie je dat de taxi er nog steeds staat, maar de klanten net uitstappen, je loopt er heen en merkt dat je werknemer weer achter het stuur ligt te slapen. Dus wat doe je:
Je slaat je werknemer in zijn gezicht, sleurt hem uit de auto en zorgt dat hij aan de andere kant gaat zitten, je springt in de auto, je vertelt de klanten dat ze prima weer kunnen gaan zitten, je hangt het hoofd van je medewerker voor de zekerheid nog maar even uit het raam aan de passagierskant, hij is namelijk volledig van de wereld en je scheurt weg richting het vliegveld. Vervolgens vraag je rustig of je klanten het naar hun zin hebben in Myanmar…”


Mirthe: “In Vietnam, Mui Ne, gingen we samen met Sander en Inge een scootertochtje doen naar de duinen, waar we heel spontaan besloten te quadrijden. Na een lange dag onderweg te zijn geweest, besloten we om gelijk bij een visrestaurant te gaan eten, zonder om te kleden of ons te verfrissen. We hadden namelijk erg honger, want we hadden alleen ontbeten die dag en bij het quadrijden was er geen echte optie om te eten. Dus bestelden we meerdere onderdelen van het menu. Dat hebben we geweten ook! Normaal gesproken zijn de porties in de iets duurdere restaurants in Azië niet zo heel groot en omdat we honger hadden bestelden we dus allemaal wat extras. Iedereen van het personeel keek ons al een beetje vreemd aan toen we maar door bleven bestellen en al gauw bleek waarom. Extreme porties werden gebracht en het hield niet op! De salade (wat ik had besteld voor bij mijn rijst) was minstens geschikt als een maaltijd voor twee en zo gold dat dus voor alle maaltijden. Het had een dinee voor 10 kunnen zijn, maar er waren slechts 4 mensen om die porties op te eten. Toch blijven we Nederlanders en hebben dan ook alles opgegeten tot de laatste hap.”


Erik: “Mocht je je afvragen hoe je vandaag de dag wereldberoemd wordt en toch lekker in ons koude kikkerlandje kunt blijven wonen? Heel simpel, je wordt profvoetballer in de Nederlandse Eredivisie! In Myanmar, waar ze sinds een half jaar officieel Coca Cola hebben, films op tv bestaan uit westerns en de series nog van het kaliber Swiebertje zijn, hebben ze iedere zondag gewoon de Nederlandse Eredivisie op TV. Wel handig, zo kun je zelfs Go Ahead Eagles nog volgen, wanneer je op het busstation in the middle of nowhere staat te wachten op je nachtbus."


Mirthe: “Na meerdere lange reizen, voor mij Zuid-Afrika, Midden-Amerika en deze wereldreis, merk je veel verschillen in cultuur en sommige van deze verschillen zijn wel eens grappig om te benoemen. Bijvoorbeeld de manier waarop door vrouwen omgegaan wordt met bloot en kleding!
In Zuid-Afrika was het voor veel vrouwen heel normaal om hun borsten te tonen in het openbaar, meerdere oude patiënten in het ziekenhuis hadden niets anders aan dan een rok of broek, zonder bovenkleding. De jongeren echter kleedden zich wel geheel aan en het ontbloten van het bovenlijf leek daar dan ook meer iets traditioneels.
In Midden-Amerika leken ze dit principe om te keren, de jongere latina’s laten zich het liefst zo bloot mogelijk zien, bij voorkeur met een te strak shirtje, een te kleine bh en een te kort rokje, terwijl de ouderen het meeste van hun lichaam bedekken, ook in de hitte.
Azië is een mix wat dat betreft. In sommige landen is het respectvol voor de vrouw om schouders en knieën volledig te bedekken qua geloofsovertuiging, met name in India en Nepal was dit het geval (Rusland/Mongolië/China en Tibet waren te koud om hierover wat te kunnen zeggen). Toen we aankwamen in Zuid-Oost-Azië was er een andere regel; als je Aziatisch bent en de zon schijnt, bedek je je volledig incl. handschoenen en muts. Want zoals Erik eerder al schreef, je zou maar bruin worden! Als het bewolkt is maar droog, dan kun je wel rokjes, korte broeken en korte mouwen dragen en als het regent draag je een poncho, paraplu,doos of plastic zak.
En wat doe je als vrouwelijke toerist in al deze landen? Jup, je wordt een mengelmoes van dit alles en je hebt elke ochtend weer een dilemma wat je nu weer aan moet en wat de mensen wel niet van je zullen denken… Of wacht, heeft dat niks met reizen te maken en hebben alle vrouwen dat?”


Wat we NIET zullen missen….
Erik: De kassabon checken op extra sigaretten
“Dat computers en IT niet de makkelijkste materie zijn, is iedereen wel bekend. Echter op sommige plekken hebben ze er extreem veel moeite mee. Zo veel zelfs dat de kassa systemen spontaan extra spullen aanslaan als je wilt afrekenen, vooral vaak sigaretten en wij roken toch echt beiden niet. Zou je denken dat dit op 1 plek gebeurt, nee overal in de supermarkten in meerdere landen. Heel apart je gaat haast denken dat het express gebeurt.”
Mirthe: Het altijd moeten uitkijken waar je loopt
“Voor het geval er een Chinees/Vietnamees besluit te spugen recht voor je voeten, of iets erger, op je voeten! Voor het geval een Rus besluit door je heen te willen lopen. Voor het geval je over een zebrapad loopt, wat helemaal niks betekent in Azië (waarbij je je dus afvraagt waarom ze de moeite nemen om die strepen op de weg te zetten?). Voor het geval een stoep zomaar ineens een groot gat in de tegels heeft recht naar het riool. Voor het geval een tuctuc ineens besluit voor je neus te parkeren terwijl jij daar aan het lopen was. Voor het geval een Thaise verkoper je aan je arm mee wil sleuren zijn/haar winkeltje in.”
Erik: Het vragen om een fooi bij tour
“Een bekend fenomeen op bepaalde plekken in de wereld is het geven van fooi, wanneer er goede service is verleend. Op sommige plekken in Azië is dit een niveau hoger getild, namelijk gewoonweg bedelen/vragen om fooi. En dat niet 1 keer, nee de gehele tour lang,al bij het voorstellen wordt het voor het eerst benoemd, dan nog eens tijdens de tour, om er vervolgens aan het einde nog eens op terug te komen . Dit ook nog eens ongeacht het niveau van de dienstverlening, terwijl met name wanneer ze er zo expliciet om fooi vragen, het woordje service niet eens een bekend begrip is.”
Mirthe: De eeuwige foto’s
“We begrijpen dat er Aziaten zijn die nog nooit een blanke hebben gezien, of gewoon alles wat blank is beschouwen als bijzonder. Maar na 11 maanden wordt het wel een keer vervelend als ze het altijd maar normaal vinden om je vanuit allerlei posities ONGEVRAAGD te fotograferen met mobieltjes, tablets of camera’s. Bijv. als je na een verfrissende duik in je bikini de zee uit komt lopen, op weg naar je handdoek, er iemand in zijn eentje recht voor je gaat staan en dan 3 foto’s van je neemt, zonder schaamte en zonder iets te zeggen, terwijl jij hem toch echt zeer verbaasd aankijkt. Dan loopt hij vervolgens door in zijn eentje en bekijkt dan nog eens vrolijk de foto’s die hij net van jou in bikini genomen heeft. Jup, dat ga ik zeer zeker niet missen.”
Erik & Mirthe: “De strakke speedozwembroekjes van letterlijk alle Russen, en de doorkijkjurkjes van 50+ Russinnen, dat is gewoon niet om aan te zien!”


Erik: “In Cambodja hadden wij eens tas met wat nietszeggende spullen, op een fles rum na ;), in een bus laten liggen. Nadat wij hier achterkwamen, natuurlijk toen de bus net aan het einde van de straat was, hebben wij dit aangegeven bij de busmaatschappij. De volgende dag konden wij de tas ophalen, omdat we dan toch met dezelfde busmaatschappij naar een andere plek verder zouden reizen.
Hierbij gingen wij er al vanuit dat er de volgende dag geen tas zou zijn, maar wie niet waagt wie niet wint. Dus wij de dag erna naar de busmaatschappij en jawel, de tas was er, nog dicht geknoopt en wel! Eenmaal in het volgende hostel maken wij de tas open en wat blijkt de ……. is verdwenen. In het kader van wat verwacht je, hierbij de mogelijke opties.

- Tasje met jam incl. speciaal ontworpen handig smeerlepeltje, koffie en theezakjes
- Oranje paraplu,speciaal gekocht voor het WK voetbal (en het regenseizoen)
- Groene paraplu
- Poncho’s, van echte Nederlandse kwaliteit; dik materiaal en volledig bedekkend
- De fles rum
- Onze plastic bekers, borden en bestek
- Twee warme vliegtuigdekentjes

Het antwoord: alleen de oranje paraplu ontbrak! PS. Wij vragen ons trouwens nog steeds af, of wij de schuldigen zijn waardoor Nederland 3e is geworden en niet wereldkampioen? Maar de grootste vraag blijft; wat zou er gebeurd zijn als de fles rum een fles rijstwijn was geweest of wat zou er gebeurd zijn wanneer ons dit in Ecuador was overkomen?”


Mirthe: “Tijdens het Aziatische gedeelte van de reis zijn we meerdere grappige woorden of zinnen tegengekomen die we graag met jullie willen delen. De mensen doen echt erg hun best om de taal van hun toeristen te spreken, maar vaak weten ze dus ook alleen hoe ze het moeten spreken en niet altijd hoe het geschreven is…
Voorbeelden van de menukaart; ‘Winner schnitzel’ (de winnende) , ‘Oudsmaiter’ (de Nederlandse uitsmijter), ‘Spaghetti boloness served with garlic bred’ (??), ‘French fried’ (gefrituurde Fransen) en de ’Sandwitch’ (zandheks). Daarnaast kwamen we ook nog een keer de ‘ Fried rice with food’ tegen (rijst met voedsel, dan vraag je je toch een beetje angstig af waarvan de rijst dan gemaakt is?)
Naast de menukaart hadden we ook nog wat andere grappige combinaties; Kayaking down steam (door de stoom roeien, niet de stroom), Busbedrijf kotsu (in het Nederlands niet een erg fijne naam voor een bus), Snockelling (we zijn erg benieuwd wat de snockel voor nieuwe manier is om de onderwaterwereld te bekijken!)”


Erik: “Stel je voor je hebt wat zaken te regelen met de immigratie van een land, maar omdat dit nogal omslachtig is en vereist dat je drie keer moet verschijnen op locatie, welke op 2 uur afstand is besluit je een ‘mannetje’ in te huren om dit te regelen. Mede ook omdat dit ‘mannetje’ connecties heeft bij de immigratie, zodat je zeker weet dat de zaken geregeld worden en niet ineens hopeloos wekenlang duren, i.p.v. van de normale 7 dagen, omdat je na 10 dagen een vlucht wilt halen.
We weten dat het moeilijk voor te stellen is met de Nederlandse efficiëntie, maar stel je voor.
Aan het einde van het hele proces dien je ter afsluiting op locatie te komen om een interview te doen. Dit interview omvat drie vragen beantwoorden, precies de procedures op locatie volgen en heel vriendelijk iedere keer “yes sir” zeggen, want anders is het hele proces voor niets geweest.
Nadat je het interview doorlopen hebt, word je in een halletje op een stoel gezet, welke met behulp van ramen gescheiden is van de interview locatie, zodat de 30 immigratiemedewerkers je nog steeds face to face in de gaten kunnen houden.
Het mannetje vertelt je hierbij nog wel dat je daar moet blijven zitten totdat de rest van de groep klaar is die het ‘mannetje’ bij elkaar gebracht heeft. Op dat moment denk je; gelukkig dat zit er op, maar helaas. Het mannetje komt naar je toe of je je T-shirt even uit wilt doen. Waarop jij ongelovig antwoord dat je dan in je blote barst zit. Het mannetje geeft daarop aan dat dat niet uitmaakt, jij bent de eerste die het interview afgerond heeft en iemand in het groepje heeft blote schouders, terwijl die het interview nog moet doen. Ontblote schouders mogen natuurlijk niet tijdens het interview, dus heeft hij je shirt nodig. De betreffende persoon had een normaal topje aan, waarbij je iets van haar schouders kon zien, maar totaal niet aanstootgevend eruit zag. Verbaasd geef je aan dat jij dan in met een bloot bovenlichaam bij de immigratie zal zitten. Het mannetje geeft aan dat dit niet uitmaakt, waarop je daar in je blote bovenlichaam een minuut of vijf face to face met 30 immigratie medewerkers zit, want ja dat is niet erg, jouw interview is al geweest….”


Mirthe: “Tijdens onze reis waren we nergens geweest als er niet wat bedrijven ons “gesponsord” hadden met hun spullen! Wij willen dan ook KLM bedanken voor het mogen “lenen” van hun fijne blauwe vliegtuigdekentjes gedurende het afgelopen jaar, ze waren onmisbaar op sommige plekken! Daarnaast Castillo Rum uit Ecuador, voor het beschikbaar stellen van gratis plastic bekers bij elke gekochte fles rum, alhoewel de kwaliteit niet even goed bleek. Eén exemplaar sneuvelde na een half jaar door de druk van andere spullen in de backpack, terwijl de andere diezelfde druk overleefde. Wij raden Castillo dus aan om de kwaliteitseisen van dit product te verhogen, maar zijn toch blij dat we de andere beker een heel jaar tot onze beschikking hebben gehad en wij deze nu bij een dankbare Thaise dame in de keuken achtergelaten hebben.
Wij danken de Chinese Jamfabrikant voor het beschikbaar stellen van de “lepel met smeerkant”, erg handig voor het smeren van onze dagelijkse boterhammen met jam (wat ben ik toch blij dat we nu weer kaas hebben) en ook nog eens klein en makkelijk af te wassen!!
We danken de ANWB voor het zeer goedkoop beschikbaar stellen van een bordspellenpakket, die we eigenlijk wilden weggeven aan het einde van de reis. We vonden de spellen echter zo leuk, dat we ze stiekem hebben gehouden en hopen het pakket in de toekomst vaker mee te gaan nemen op reis.
We zijn ook dankbaar voor de HEMA die plastic picknickborden en bestek in de aanbieding had op ons moment van weggaan. De hele reis hebben ze ons gediend bij ons ontbijt en soms ook de lunch of avondeten en op dit moment liggen ze bij de eerdergenoemde Thaise dankbare dame in de keuken. Ook namens haar bedankt!
Verder willen we alle hotels en hostels bedanken voor de dagelijkse aanvoer van shampootjes, douchecrème, bodylotion en in sommige gevallen zelfs tandenborstels, naaisetjes en scheermesjes. Op momenten van schaarste kwamen deze producten ons erg van pas en we hebben jullie hostel en hotelnaam dan ook wereldwijde reclame gegeven door ze overal mee heen te slepen. Voor wat hoort wat natuurlijk.”


Dat was het, nu op naar 2015, een jaar met nieuwe uitdagingen, maar eerst allemaal nog even genieten van de feestdagen!