Het (kortgehouden) plafond van de wereld

Namaste allemaal!

We zijn aangekomen in Kathmandu, Nepal, na een superperiode in Chengdu en Tibet.
Voordat ik begin, wil ik wel even kwijt dat we dankbaar zijn, dat we überhaupt deze reis kunnen maken. We hebben namelijk de afgelopen periode meegemaakt dat mensen geen vrijheid hebben om te gaan en staan waar ze willen, laat staan om de grens over te mogen steken naar andere landen, terwijl wij vrolijk de hele wereld rondgaan met simpel “een stempeltje hier” of “een visumpje daar”. We beseften ons dit al wel, maar na Tibet des te meer. We hebben besloten ons hierover niet te schuldig te voelen, maar juist van het land te genieten en daarbij nu van de mogelijkheid gebruik te maken om jullie met dit verhaal in te lichten over hoe het er werkelijk in Tibet aan toegaat, zodat het misschien ooit veranderd, als er maar genoeg mensen van weten…

Voordat ik uitgebreid over Tibet verderga zal ik nog even onze laatste week van Chengdu beschrijven, want die behoort zeker tot een van de superhoogtepunten van de reis! De week in Chengdu wilden we rustig doorbrengen, zodat we uigerust aan de reis in Tibet konden beginnen. We hebben dan ook niet veel gedaan, op een paar activiteiten na. Zo hebben we een Sichuan Opera bezocht, met veel korting van ons hostel.
Het was erg leuk en achteraf gezien zouden we er ook zeker heengaan zonder die korting. Het was een show met vuurspuwers, acrobaten slingerend aan een touw door de zaal, mooie kostuums, 4d effecten en aan het eind nog de wisseling van maskers (schijnbaar typisch iets voor deze regio). De acteurs wisselen dan binnen een fractie van een seconde van masker en dat meerdere keren achter elkaar, zodat je geen idee hebt hoe dat mogelijk is. Al met al dus een leuke avond, waarbij ze zelfs nog aan de toeristen uit het buitenland hadden gedacht en elke keer als er gesproken of gezongen werd de Engelse vertaling op een bord verscheen.

Naast de opera, zijn we naar het Panda breeding centrum geweest. Die dag moesten we vroeg opstaan om op tijd bij het centrum te kunnen zijn, want dan zijn de panda’s het meest actief. We waren er mooi op tijd en hebben alle kleine en grote panda’s uitgebreid zien eten en spelen. Wat een bijzondere beesten zijn dat! Naast het zien van de reuzenpanda’s en het kleine broertje de rode panda, wilde ik erg graag eens een panda vasthouden. Het stond hoog bovenaan mijn to do list (bucketlist) sinds ik ooit mijn allereerste spreekbeurt in groep 5 over de panda had gehouden.
Van tevoren had ik al informatie opgezocht of het mogelijk was en ja, in het centrum was het, tegen een donatie (van ruim 200euro), mogelijk om te doen.
Twee vliegen in één klap! Ik ben trotse donateur geworden én een supersupersuperervaring rijker. Lekker knuffelen met een babypanda! Wat was hij zacht en pluizig!
Nu hoor ik jullie vragen, was dat dan niet zielig voor die panda? Totaal niet, de pandaatjes (jonger dan 1 jaar) krijgen bamboestokken met honing aangereikt, zitten heerlijk relaxt te genieten bij iedereen op schoot van die honing en als er een stok valt, kijken ze gelijk naar de verzorger met vragende ogen voor een nieuwe (terwijl ze er dus nog eentje extra vasthebben haha).
Na een periode wordt er gewisseld en gaat de panda terug naar zijn opvangruimte. Bovendien draagt iedereen steriele kleding en mag niemand die verkouden of ziek is de ruimte betreden. Iedereen die de panda vasthield liep enorm te stralen (op één meisje na, die alleen aan het poseren was voor de perfecte foto :S ) wat ik nog steeds doe als ik de foto’s zie!! We hadden verwacht dat we er een ochtendje heen zouden gaan, maar we waren uiteindelijk een van de laatsten die het park verlieten haha. Echt een enorm gave dag dus!

Na de dagen in Chengdu was het dan eindelijk zover. We vlogen van Chengdu naar Lhasa, de hoofdstad van “de Tibetaanse Autonome Regio”. Voordat we eindelijk het vliegveld hadden verlaten hebben we ons Tibet Permit meerdere keren moeten laten zien. Dit was zelfs nadat we diezelfde procedure ook al hadden gehad voordat we het vliegtuig instapten…

Bij het vliegveld stond onze (vrouwelijke) gids al te wachten. Na een uurtje rijden, waarbij we gelijk al de meest mooie uitzichten zagen, kwamen we aan in ons hotel. We hadden een upgrade gekregen, omdat er die week een promotiefilm geschoten zou worden voor de touroperator waar wij de reis bij hadden geboekt. Geen probleem voor ons natuurlijk :D Die eerste avond maakten we kennis met alle medereizigers tijdens een typische Tibetaanse welkomstmaaltijd.

Die dag erna gingen we naar de Yokhang tempel en het Potala Palace. Die eerste is een belangrijke tempel voor Boeddhisten en moet minstens één keer in hun leven bezocht worden. Een van de hogere lamas (priesters) geeft de mensen een getal en zo vaak moeten ze bidden voor, op, of rond de tempel. Het bidden lijkt haast op een “slow-motion-volleybalduik”, waarbij de mensen eerst boven hun hoofd bidden en dan langzaam naar de grond gaan, met hun armen naar voren. Onze gids vertelde ons dat zij het getal 10.000 heeft, wat erg weinig is! Inderdaad, dat was ook wat wij ons gelijk afvroegen, weinig!?!!?
Even om je dit goed voor te stellen… Deze mensen doen dit op meer dan 3km hoogte, waar wij überhaupt al moeite hadden om een trap op te lopen! Ons team (en ik denk ook alle andere teams die training krijgen of hebben gehad van mijn vader) had altijd moeite met hét circuitje, waarbij één van de onderdelen was meerdere keren achter elkaar duiken (wat neerkomt op ongeveer 20keer). Wij hebben hier, getraind en al, dus al moeite mee op zeeniveau, om dit 20 keer te doen. Deze mensen doen dit dus duizenden keren!! Sorry, maar ik moest jullie even duidelijk maken hoe indrukwekkend dat was. Zelfs oude mannen en vrouwen voeren dit uit, alsof het niets is, puur voor hun geloof.

De tweede plek die we bezochten die dag, het Potala Palace, is een soort van regeringsgebouw waar de Dalai Lama officieel zijn huis heeft, alhoewel, heel veel meer dan een kamer was het niet, heel eenvoudig. De Chinezen hebben dit natuurlijk allemaal veranderd, waardoor het nu alleen nog maar een, zwaar gereguleerde, bezienswaardigheid is.

Zo geldt het voor alle kloosters, tempels en andere bezienswaardigheden die we hebben bezocht, overal moeten we detectiepoortjes door, lopen er Chinese militairen rond met hun geweren en ons Tibet Permit is onderweg van plaats tot plaats gezien door zo’n ongeveer vijftig (natuurlijk Chinese) ambtenaren. Echt ik overdrijf niet! Het is moeilijk om te begrijpen waarom het op deze manier gebeurd. Waarom wil China dat het Boeddhisme in Tibet zo gereguleerd wordt? Waarom vernietigen ze zoveel culturele en religieuze plekken in Tibet, terwijl ze zelf ook uit een Boeddhistisch land komen? Waarom mogen Tibetanen China niet verlaten?

Als we alleen met ons groepje zijn kunnen we er vrijuit over praten en discussiëren. Zodra onze (Chinese) touroperator in de buurt is, of wanneer er militairen rondlopen hebben we het er niet over. Het zorgt ervoor dat we alles op een heel andere manier gaan zien. Het is bijzonder hoe de mensen hier toch nog volledig voor hun geloof gaan, alle rituelen, hoewel zwaar gereguleerd, blijven uitvoeren en ze blijven hopen dat ze ooit weer vrij zullen zijn. Zoals een Tibetaan zelfs een keer zegt, soms vraag ik me af hoe het was geweest als de Engelsen ons nog bezet hadden gehouden… Wie weet was er dan wel niet zoveel vernietigd en hadden we meer vrijheid gehad.

Ondanks dit alles, wat ik echt even met jullie moest delen, omdat wij zelf vantevoren ook niet wisten dat het zo erg was, hebben we een supertijd gehad. Tibet is echt een van de mooiste regios op de wereld, met extreme landschappen; hoge bergen, oneindige rivieren, akkers waar de mensen nog met paarden of yaks het land bewerken en dan natuurlijk de manier waarop het volk volledig in hun geloof opgaat, hoe moeilijk het ze ook wordt gemaakt.

De reis eindigde, na meerdere lange bustochten door het supermooie landschap vlakbij het Everest Base Camp (EBC). We hadden het geluk dat we de Mount Everest al erg vroeg op de reis konden zien, vanwege het heldere weer. Bij ons guesthouse aangekomen (onderdeel van het hoogste klooster ter wereld) zouden we naar het EBC gaan. Helaas waren er ondertussen wolken verschenen en leek het onze gids niet handig te gaan, omdat we dan niets zouden zien. Dus bezochten we het hoogste klooster ter wereld, speelde ik met de lokale kindjes en een schattig puppietje, waarna we uiteindelijk werden opgehaald door onze touroperator. Hij was helemaal enthousiast dat de wolken bijna waren verdwenen en we hoogstwaarschijnlijk de zonsondergang konden zien!

Na een superleuke fotoshoot met de Mount Everest was het wachten totdat de zon zou verdwijnen. Elk klein beetje meer schaduw op de berg zorgde voor enthousiasme, want het was inmiddels superkoud bij ons guesthouse en de wind leek letterlijk van alle kanten te komen. Een arend zorgde heel even voor goede afleiding, maar de kou leek met de minuut erger te worden en het wachten al uren te duren. Totdat het moment daar was, na uiteindelijk ruim twee uur in de kou doorgebracht te hebben, was de zon bijna onder en liet een indrukwekkende gele gloed na op de berg…
Echt een once in a lifetime experience!

Na zonsondergang gingen we ons met de hele groep opwarmen bij de warme theeketels (die weer verwarmd werden door de verbranding van geitenkeutels of yakpoep). Iedereen ging vroeg slapen en had ondertussen de beste manier uitgewisseld hoe je het die nacht warm kon houden, want het guesthouse was simpel; geen warm water en zeker geen verwarming…!
Hier kwamen onze meegenomen thermokleding en KLM dekentjes goed van pas (bedankt KLM).
Het was inderdaad een koude nacht, maar ondanks dat hebben we goed geslapen. De volgende ochtend bleek zelfs dat Erik en ik de enigen waren die niet geheel met jas en al het bed in waren gestapt!

Die ochtend stonden we vroeg op om de zonsopgang te kunnen zien. De grond was overal bevroren en de koude wind volop aanwezig, maar dit keer duurde het gelukkig niet zo lang voordat het moment daar was. Het was alsof het puntje van de berg in brand stond, zo roodgloeiend zag het eruit. Heel langzaamaan volgde de rest van de berg, totdat hij helemaal zichtbaar verlicht was.

We hadden schijnbaar geluk, als groep, dat we zowel zonsondergang als zonsopgang bij heldere lucht hebben gezien. Daar hield het echter niet mee op, want we zouden nog naar het EBC gaan, aangezien dat die dag ervoor niet door was gegaan. En ja, na twee hobbelige busritten kwamen we ook daar aan, zonder bewolking en hebben we van het superuitzicht kunnen genieten!

Aan dit alles kwam helaas een eind en moesten we de volgende dag bij de grens naar Nepal afscheid nemen van onze gids. Best een verdrietig moment voor ons allemaal, omdat we ons er zo bewust van waren, dat zij de grens niet over mag, terwijl wij overal en nergens heen zouden verder reizen….

Voor zover weer dit verhaal. Voor ons is Tibet echt een van de mooiste plekken die wij hebben bezocht, ondanks alle reguleringen en slechte Chinese invloeden. We hopen in ieder geval dat wij jullie iets meer duidelijkheid hebben gegeven en wie weet zal China zich ook ooit beseffen dat het op deze manier niet door kan gaan. Wij houden in ieder geval goede hoop!

Erik & Mirthe