Verrassend Mongolië

Daar zijn we weer, zo hoor je een tijdje niks van ons en dan ineens twee verhalen op één dag!

Het vorige verhaal eindigde bij onze aankomst in Ulaanbataar (zie vorige), vandaaruit werden we opgepikt om naar ons gerkamp te gaan. Onderweg nog gestopt bij een plek om te bedanken voor de veilige reis (een soort gedenkplek). Daarna bij onze gertent aangekomen, waar we op de traditioneel Mongolische wijze zouden gaan slapen in de ronde hut met een soort van openhaard in het midden. In Mongolië kunnen er temperaturen zijn van -50 in de winter en +40 in de zomer. Erge extremen dus, wat ons gelijk duidelijk werd toen Erik voor het eerst onze haard opstookte. We hadden op dat moment makkelijk tegen -50 gekund, haha. Na onze ochtend powernap in de hitte van de gertent kregen we bij de lunch onze opties te horen van activiteiten die we konden doen. We waren samen met twee andere Nederlanders, Petra en Dennis, die via dezelfde touroperator hun treinreis hadden geboekt (Tiara Tours, even reclame, we zijn er echt heel tevreden over namelijk!). We besloten die middag te gaan paardrijden (Erik ging niet mee), de volgende dag een hike te doen door de bergen naar een tempel en dan daarna nog het Chinggis Khaan standbeeld te bezoeken (bekende strijder die Mongolië heeft opgericht, plus veel wetten van de moderne wereld heeft bedacht).

Het paardrijden was erg mooi, met zijn vijven (2 begeleiders) door de bergen rijden met alleen maar stilte om je heen. Indrukwekkend hoe stilte kan horen en je het landschap makkelijk kan voorstellen honderden jaren geleden in de tijd van de strijders van Mongolië. We hadden na het paardrijden nog wat tijd over en dus gingen Erik en ik even met onze geleende volleybal spelen, leuk om weer een bal aan te raken na lange tijd, zeker omdat Erik natuurtalent blijkt te zijn (dus geen voetbal meer, familie van der Linde ;P)!

De volgende dag stond de hike op het programma. We gingen samen met Odna, onze Mongoolse begeleidster en gids, over de bergen op weg naar een tempel. Na enorm steile stukken, met veel adempauzes en verzuring in de benen, kwamen we na anderhalf uur op een punt aan waar Odna zag dat we de verkeerde kant op waren gegaan. Oftewel , we waren helemaal voor niets zo uitgeput! Niemand van ons kon dat echter iets schelen, we hadden de mooiste uitzichtpunten gehad en zelfs stukjes in de sneeuw gelopen, terwijl de Mongoolse lente ondertussen was begonnen en de temperatuur dus zo aangenaam was dat we in onze hempjes en T shirts konden rondlopen. In één en dezelfde tocht liepen we door de sneeuw, terwijl we in diezelfde tocht aan de andere kant van de berg moesten oppassen om de eerste bloemen niet te vertrappen.

Uiteindelijk vier uur na vertrek kwamen we aan bij de ingang van de tempel. De tempel (uit 2006)was erg mooi en Odna heeft ons een aantal basisprincipes van het Boeddhisme uitgelegd. Een van de dingen die we hebben geleerd was waarvoor de gebedsmolens dienen. Erg slim bedacht, als je deze molens (die heilige gebeden bevatten in het midden) drie keer ronddraait, heb je de woorden “tot je genomen”. Heel wat sneller dan lezen dus! Daarnaast was het ook nog wel vreemd om te zien dat ze steentjes, snoepjes, geldbriefjes en kauwgum kunnen offeren aan hun goden, om ze zo tevreden te houden.

Aangezien onze hike heel wat langer had geduurd dan verwacht, werden we met de auto opgehaald om terug te gaan naar het gerkamp voor de lunch, waarna we direct doorgingen naar het standbeeld. Dit was erg indrukwekkend. In the middle of nowhere op een Mongoolse vlakte komt ineens een supergroot standbeeld (het grootste standbeeld ter wereld) tevoorschijn van een roestvrij stalen Chinggis Khaan op zijn paard. Bij de ingang konden we roofvogels vasthouden die door een valkenier waren grootgebracht. Wat een sterke beesten zijn dat, dat was wel weer een goed punt om te kunnen toevoegen aan mijn bucketlist; “rechter bovenarm laten pletten door adelaar”.
In het beeld waren twee musea, een uitzichtpunt, de grootste laars ter wereld (maat 5000 nog wat) en de mogelijkheid om echte Mongoolse klederdracht aan te doen. Een van de stempelopdrachten van mijn familie was om een foto te maken met ons in traditionele Ecuadoriaanse klederdracht, die we hebben behaald door in een museum achter deze kleding te gaan staan. Hoewel het geen opdracht was voor een stempel wilden we die van Ecuador toch nog compenseren door dit keer wel de kleding écht aan te hebben. Zo hebben we de meest lachwekkende foto’s gekregen van ons als een echt Mongools koningspaar.

Na twee superdagen in het gerkamp gingen we de volgende dag naar de hoofdstad Ulaanbataar. De eerste dag hebben we daar de stad bekeken, rondgewandeld en wat winkels van binnen gezien. De tweede dag begon specialer. We gingen samen met Petra, Dennis en een Engelsman naar een klooster om de ochtendceremonie te bekijken. Het rondlopen hier voelde erg vreedzaam aan. Nergens haast, nergens drukte, alleen gezang van monniken en een aantal bezoekers die kwamen bidden. We hadden een paar gebeden gehoord, maar nog niet een speciale ceremonie gezien. We dachten bij een van de tempels dat het bijna zou beginnen. Er stonden meerdere mensen voor en binnen zat een man druk te zwaaien met een vlag. We hadden het al over een monnikenparade die naar buiten zou komen, maar niets bleek minder waar. Er zat een duif in de hal die de man met zijn vlag eruit probeerde te jagen, haha. Toen we uiteindelijk toch naar binnen mochten (en de man boos was op Erik, omdat hij de deur openhield voor ons en de duif erg slim weer naar binnen vloog..) waren we zeer verbaasd. In deze tempel stond een boeddhabeeld van meerdere meters hoog (drie verdiepingen, die we helaas niet op de foto mochten zetten) die bijna de hele ruimte innam. Dit was weer erg indrukwekkend (sorry het woord komt vaak voor, maar ik kan er niets anders van maken). Op de terugweg besloten we nog één laatste tempel in te gaan. Hier waren ze wel bezig met de ceremonie en konden we zo toch nog zien waarvoor we gekomen waren. We hebben er een tijdje luisterend doorgebracht als mooie afsluiting van een bijzonder bezoek aan het klooster.

In de middag gingen Erik en ik naar een uitzichtpunt. Na een lange wandeling door de stad, waarbij we voor het eerst begrip hadden voor mensen met mondkapjes (jeetje wat een stof!), kwamen we aan bij een bergje. Na een lange trappenreeks kwamen we uit bij een oud communistisch monument uit de Sovjet tijd met een erg goed uitzicht over de stad. Na een fotosessie gingen we weer terug, waar we nog een groots Boeddha beeld tegenkwamen.

De volgende ochtend moesten we weer vroeg op, omdat Odna ons kwam ophalen om naar de trein te gaan, om onze weg te vervolgen naar Peking in China. De rest van de treinreis in Mongolië gingen we door de Gobi woestijn, met kamelen, paarden en zelfs een prairiehond (tenminste dat vonden wij dat het was). Uiteindelijk kwamen we uit bij de grens met China en zat het Mongoolse avontuur er alweer op…
Na een paar dagen hebben we natuurlijk nog lang niet alles gezien, maar wat is Mongolië mooi. Voor ons geheel een verrassing, omdat we ons niet hadden voorbereid op het land, maar bij deze een aanrader voor iedereen!

Hopelijk zijn jullie zo weer een beetje op de hoogte van onze belevenissen. We zijn net aangekomen in Peking en zullen jullie natuurlijk alles vertellen over de stad en China zodra we weer wat meer meegemaakt hebben. Tot dan!

Goetjes Erik & Mirthe