Bijzonder Bali

Aloha!

We zijn net vertrokken uit Bali, waar we ruim een maand hebben doorgebracht. Terugdenkend weet ik bijna niet meer wat we allemaal gedaan hebben, zoveel hebben we weer gezien en beleefd! Gelukkig hebben we de foto’s nog, dus zal ik maar eens een poging wagen en beginnen bij onze aankomst, na de vlucht uit Kuala Lumpur.

We kwamen laat aan in ons hotel, na een kort taxiritje (later lopend zelfs nog korter) vanaf het vliegveld. De volgende dag besloten we om alvast de omgeving te verkennen, want in de avond kregen we familiebezoek! Erik’s moeder en broertje, Joke en Michiel, kwamen ons opzoeken!
We gingen ze lopend ophalen van het vliegveld en na ruim 2 uur wachten waren ze dan eindelijk daar. Erg leuk om ze weer te zien na ruim een half jaar.

Hun resort zag er supermooi uit en na een beetje slijmen bij Erik (het paste eigenlijk niet in ons backpackersbudget namelijk), besloten we dat wij er na een paar dagen ook heen zouden gaan.

In de gezamenlijke tijd ondernamen we veel activiteiten, maar lagen we ook veel aan het superrelaxte zwembad, dronken we een paar x mee met het hotel happy hour (waarvan 1x aan de bar in het zwembad), bekeken we zonsondergang aan het strand en genoten we alle dagen van het lekkere ontbijt (niet onbelangrijk voor iemand als ik die brood het meest mist van thuis (op familie en vrienden na he ;-) ?))

We bezochten met zijn vieren de tempels Tanah Lot en Uluwatu, allebei met zonsondergang, supermooi! Bij Uluwatu keken we ook naar de Kecak fire dans, wat er in het uiteindelijke donker erg mooi uitzag. Ook gingen we een dagje naar Ubud, waarbij we onderweg lokale attracties bezochten. Zo heeft Erik de uitgepoepte Luwak koffie geproefd! Uitgepoept? Ja, letterlijk zijn de bonen opgegeten door een beest, die deze vervolgens uitpoept, waar dan pas koffie van wordt gemaakt. Aangezien Erik op dit moment naast me zit, ga ik er maar vanuit dat het niet slecht voor je kan zijn, alhoewel ik me al wel een tijdje afvroeg hoe het toch kon dat hij zo groen ziet :P

Ook bekeken we een barong dans (met een groot “beest”) typisch Balinees en leuk om eens gezien te hebben. Daarnaast stopten we bij mooie rijstvelden, zagen we vulkanen en liepen we rond door toeristisch Ubud.

Eén van de andere activiteiten was raften. Erik en ik hebben dit al vaker gedaan, maar dit keer zat er een spectaculaire val van 4m in (van een dam) en de omgeving was middenin de jungle met af en toe rijstvelden en lokale bevolking die ons vrolijk toezwaaide. En natuurlijk niet te vergeten, wat het nog leuker maakte, was dat we met zijn vieren in de boot zaten (en instructeur natuurlijk). Echt een gave dag!

Naast raften moest er ook gesnorkeld worden, wat we gingen doen in Amed. Een plek wat alleen al 3,5 uur duurde voordat we er waren. Misschien klinkt dit lang, maar het was het meer dan waard. De omgeving onderweg en het snorkelen op zichzelf waren namelijk erg mooi!
Het koraal was kleurig en de vissen ook. Daarnaast is Amed (in het laagseizoen) bijna uitgestorven (nauwelijks toeristen), wat ook wel leuk was om te zien, aangezien we de rest van de tijd in Kuta doorbrachten.

Ik vraag me namelijk af of de gemiddelde “resort- Australiër” (mooi woord voor galgje) überhaupt af weet van alle andere plekken die er op Bali te bezoeken zijn, want je komt ze met bosjes tegelijk tegen in Kuta omgeving en verder op het eiland bijna nergens! Wat helemaal niet erg is hoor, zo heb je de andere plekken (behalve Ubud en de tempels) bijna helemaal voor jezelf in het laagseizoen. Kuta was daardoor juist een hele leuke plek om te stappen, wat we dan ook meerdere keren hebben gedaan. Eén van die keren had ik afgesproken met Emily (uit Australië natuurlijk), die ik op Bocas in Panama heb ontmoet, wat een hele gezellige reünie werd!

Helaas ging de tijd veel te snel en moesten we, na nog een surfdagje met Michiel, al vlug weer afscheid nemen van de familie. Hierna vertrokken wij naar Sanur, om de volgende ochtend op de boot naar Nusa Lembongan te gaan. We hadden dit eiland uitgekozen vanwege de Mola-mola vis (supergroot, zie google) en de manta roggen waarmee je hier kan duiken. Na een gesprek met het duikcentrum besloten we ons diepduikcertificaat te halen, zodat we dieper mochten dan 18m en eventueel de mola-mola konden zien.

Helaas heeft ons dat niet geholpen, want de mola-mola bleef lekker ver weg op de oceaanbodem, maar de manta roggen dachten er gelukkig anders over! Tijdens een zeeziekmakende boottocht kwamen we aan in mantabay (wat niet betekent dat je daar garantie hebt om ze te zien) en sprongen zo snel mogelijk het water in (wat mij betreft ook vanwege mijn opkomende kotsneigingen en onderwater heb je daar niet tot nauwelijks last van) omdat de mantas gespot waren!
Hoe bijzonder dit was kan ik nauwelijks beschrijven. De foto’s zijn wat troebel, maar dat komt vanwege het plankton wat voor de camera en om ons heen zit, wat de mantas eten. Zie de foto’s, ze zwommen over ons heen, langs ons heen en het liefst zelfs door ons heen. Totaal niet bang voor ons en zelfs nieuwsgierig naar de bubbels, leken ze te vliegen door het water om ons heen gedurende ongeveer een kwartier. Wat een superervaring! Het was ook nog eens ons 2jarig jubileum, dus vonden we dat dan ook wel een zeer geslaagd kado :)

Helaas ging het vrijwilligerswerk niet door. Het hondenopvangcentrum was bezig met een verbouwing en nam tijdelijk geen vrijwilligers aan. Alle andere organisaties die we vonden bleken er erg veel geld voor te vragen. Yup, niet zo maar wat geld, want voor kost en inwoning was dat logisch geweest, maar dit leken ons bedragen waar de hele community van zou kunnen leven. Ook probeerde ik nog plekken als therapeut, maar ook hier gold hetzelfde voor, dat gingen we dus niet doen! We besloten onze tijd te gebruiken om meer te zien van Bali en straks een weekje Filippijnen erbij aan te plakken, omdat we gehoord hebben dat het hier bijna een garantie is om met whalesharks te duiken!! Tsja, ook geen slecht alternatief voor vrijwilligerswerk dachten we zo, hoewel we er best van gebaald hebben…

Na onze duiktijd op Nusa Lembongan, waar we ook nog een scootertochtje deden de binnenlanden in (altijd leuk om het niet toeristische gedeelte van een land te zien!), gingen we door naar Ubud. Iedereen die we kenden die op Bali is geweest is superenthousiast over Ubud, dus dat wilden we zelf ook zien. In de korte uurtjes met Joke en Michiel hadden we namelijk nog niet echt een goede indruk gekregen. Onze conclusie; wij zijn meer watermensen. Ubud is een leuk, maar erg druk, artistiek plaatsje, waar het stikt van de unieke winkeltjes, speciaal voor toeristen. Gelukkig was er natuurlijk ook nog veel te doen en hebben we er zeker wel van genoten. Het is alleen niet het paradijs voor ons, zoals sommigen het wel beschreven.

We hebben een bezoekje gebracht aan het Monkeyforest, het blijft altijd leuk om apen te zien. Daarnaast hebben we een schaduwpoppen show gezien, een wandeling gemaakt door de supermooie rijstvelden en waren we druk met het verlengen van ons visum. Uiteindelijk na vier dagen gingen we door naar Amed, waar we ook al met Erik’s familie waren geweest.

Nu we wat extra tijd hadden wilde ik erg graag een poging doen om een zeepaardje te spotten en de beste plek hiervoor bleek Amed. Helaas is de camera van Chris hier officieel overleden (R.I.P. Canon SX270 mét GPS) maar een paar minuten nadat de camera niet meer reageerde en ik een beste laag water in de onderwaterhuls zag, kwamen we hét zeepaardje tegen! Wel 1cm groot en bijna niet zichtbaar met het blote oog als de instructeur het niet had aangewezen, zagen we het wezentje in een koraaltakje zitten. Erg bijzonder! Mission accomplished! Naast deze duik, gingen we nog naar een scheepswrak en deden we een nachtduik, waar Erik en ik erg veel lol hadden toen we ons mochten verstoppen voor twee meisjes die een advanced cursus deden. Zij moesten navigeren onderwater in het donker en de instructeur vroeg ons ons licht uit te doen, waarna zij uiteindelijk weer bij ons terug moesten komen. Wij besloten om achter een koraalrots in het zand te gaan liggen! Toen het lichtje van de anderen dichterbij kwam sprongen we op en deden de zaklamp onder ons gezicht. Wat bleek nou achteraf, ze hadden nog helemaal niet door dat ze er waren en doordat wij opsprongen bleek het laatste stukje extra makkelijk voor ze, hahaha!

Na deze duikperiode gingen we terug naar de “Kuta resort-Australiër regio” om te surfen in Legian. Logistiek voor ons handig, deden we na één nachtje Legian, nog een nachtje Sanur, vanwege het ophalen van ons paspoort en het bezoek aan het immigratiekantoor. Die dag in Sanur besloten we om met dolfijnen te spelen!

De hele reis hebben we “stempels” gespaard. Het spel bedacht door mijn familie, waarbij wij foto’s moesten maken op plekken die zij vantevoren hadden opgezocht. Was een foto goedgekeurd, kregen we een stempel, wat stond voor een bepaald geldbedrag. Uiteindelijk hadden we ondertussen (bijna) alle stempels behaald en wilden we wel iets speciaals doen met dat geld.

Dat werd dus het bezoekje aan de dolfijnen. En alsof het zo moest zijn, heette de dolfijn waarmee wij gingen spelen Fede (spreek uit als mijn lieve neefje Fedde!!). Een topmiddag was dat, waarbij Fede allerlei kunstjes deed en ons kusjes en knuffels gaf :D
Voor de nieuwsgierigen, de dolfijnen zijn allemaal gered uit visnetten, of van mensen die ze “slecht” verzorgden, maar niet meer geschikt om terug te keren naar het wild.

Toen volgde ons 5daagse surfkamp, waar we de spierpijn nu nog van kunnen voelen, wat overigens nog erger was geweest, als we halverwege niet een massage hadden genomen. Het doel is wel behaald, we kunnen allebei (Erik helaas, moeilijk om toe te geven voor mij, beter dan Mirthe) groene golven pakken (golven die nog niet zijn omgeslagen). Ook weer een toptijd!

Nu zitten we inmiddels op Komodo, of eigenlijk op Flores, maar iedereen kent deze eilanden van de welbekende Komodo-varaan. Hopelijk gaan we die nog zien, maar dat is maar weer afwachten.

Nog een ruime maand te gaan en dan zijn we weer terug in ons kleine kikkerlandje!
Stiekem hebben we er wel zin in hoor, maar laten we jullie nog even genieten van de rust…

Xx Erik & Mirthe