Van wereldstad naar wereldvreemd

Bangkok, de stad waar alles mag en kan, waar je “porntype” massage op elke hoek van de straat vindt, ladyboy en pingpong shows heel normaal zijn (als je nieuwsgierig bent wat dat laatste inhoudt, wees gewaarschuwd voordat je het opzoekt, je wilt het waarschijnlijk niet weten!) en het centrum bestaat uit enorme, maar dan ook écht enorme winkelcentra. Na wat dagen hier doorgebracht te hebben, waarin we veel hebben geshopt, één toeristische tempel bezochten en ons visum voor Myanmar regelden (we hebben nog nooit zulke vriendelijke mensen bij een ambassade gezien) gingen we op 27 augustus op weg.

Van Bangkok vlogen we naar Yangon, de hoofdstad van Myanmar, of Birma zoals sommigen nog steeds zeggen. Wat een overgang!

In Myanmar hebben ze sinds een aantal jaar overal elektriciteit (ook op afgelegen plekken), kunnen buitenlanders sinds 2 jaar geld pinnen uit een pinautomaat (eerder moest je dollars meebrengen en wisselen), begint internet net een beetje op te komen en is Coca Cola pas officieel legaal verkrijgbaar sinds het afgelopen WK…

Bij aankomst bleek het een erg multicultureel land, hindoes, boeddhisten, moslims en christenen leven door elkaar heen. Het overgrote gedeelte van Myanmar is echter boeddhistisch en het land staat hoog bovenaan van alle landen die wij tot nu toe bezocht hebben wat betreft aantallen tempels, pagodas en andere religieuze bouwwerken. Monniken zie je overal en nergens en voor het eerst hebben we ook nonnen met mooie roze gewaden gezien. Waren we in een ander land nog blij als we eens een groepje monniken konden fotograferen (we blijven toch toeristen), hier waren er zelfs monniken die met ons op de foto wilden. Ook het ochtendritueel van de monniken en nonnen waarbij ze met een kom langs burgers en winkels gaan vragend om een gift (eten of andere kleine dingen), waarna zij vervolgens die mensen zegenen, zagen we hier dagelijks, waar dat in de andere landen een zeldzaamheid was.

Het toerisme begint dus pas net, een paar jaar geleden gingen de grenzen open voor alle buitenlanders en sinds dit jaar zijn de eerste over-landgrensposten opengesteld. Je merkt dat op sommige plekken in het land de mensen meer gewend zijn aan buitenlanders, hier zijn er georganiseerde tours, kun je elk soort souveniers vinden die je maar wilt en zijn de onderhandeltechnieken op Aziatisch niveau (inclusief aanraken en zielig kijken). De meeste Myanmarese mensen echter zijn nog niet echt gewend aan buitenlanders en vinden het dan ook erg speciaal als ze, met name, westerlingen zien. Ze hebben altijd een lach voor je klaar en willen je met alles helpen, ook als je duidelijk zegt dat je echt geen hulp nodig hebt, haha.

Voor zover een kleine inside in onze beleving van het land en de cultuur, nu over op onze belevenissen!

Van Yangon gingen we met de meest superdeluxe bus ooit (inclusief koffiekarretje en schermpjes met films) naar Inle Lake. Totaal onverwacht in een land met net opkomend toerisme, maar erg prettig natuurlijk. Hier kwamen we midden in de nacht aan, maar mochten we gelukkig gelijk al inchecken in het hostel. In Inle Lake deden we een boottour over het meer samen met Minne en Franc, een Belgisch/Frans koppel dat we hadden ontmoet in de bus. Dit was een van de plekken die duidelijk wel gewend was aan toeristen, de hele tour bestond uit het bezoeken van de vele ambachten die er op het meer uitgevoerd worden, waarna we dan natuurlijk aangeboden kregen om iets te kopen of een fooi te geven. Nu denk je, ambachten op het water? Ja, in Inle lake staan vele huizen op hoge palen die dorpen vormen. Ook hebben ze floating farms, hele akkers die letterlijk drijven en waarop bijvoorbeeld tomaten en rijst werden verbouwd (ze drijven op een dikke moslaag). Het meest interessante kwam echter pas toen onze gids ons even niet begreep. Wij vroegen hem of zijn huis dichtbij was en hij begreep dat wij graag zijn huis wilden zien. Nou, dat wilden we natuurlijk wel.

Zijn familie was blij verrast dat hij thuiskwam, want normaal is hij altijd een aantal dagen weg van huis om toeristen rond te leiden en slaapt hij in het dorp. Dit was een van de meest bijzondere ervaringen in Myanmar. We kwamen nu gewoon echt bij een familie thuis en konden zien hoe ze leven met 2 gezinnen en een oma in een huis op palen, midden in het meer, met slechts een grote woonkamer, een keuken en een grote slaapkamer. De hele familie werd er bij gehaald inclusief gasten die op dat moment toevallig in de woning waren. We kregen thee en rijstwafels, super gastvrij!

Nadat Minne vroeg of ze Thanakka mocht zien, iets typisch Myanmarees, werd er voorgesteld om ons beiden er mee in te smeren. Thanakka wordt met name gebruikt ter decoratie van de gezichten van vrouwen, hoewel je er ook mannen mee kan zien rondlopen. Het is erg goed voor de huid en beschermd tegen de zon. Nergens zijn we dit tegengekomen, behalve in Myanmar. Wij kregen dat door de vrouw van de gids op onze gezichten gesmeerd en dus liepen we de rest van de dag erbij als echte Myanmarese vrouwen. Bij terugkomst riepen veel van de vrouwen in het dorp me dan ook na, hoe mooi ik er wel niet uitzag haha.

Bij Inle gingen we ook nog een dagje de omgeving verkennen op de fiets, waarbij we na een beste heuvel uitgeput aankwamen bij een local restaurantje met een superlieve man, die ons van alles en nog wat gaf, terwijl we alleen wat water wilden halen. We zijn aan het eind van de dag dan ook nog teruggegaan om er te eten. Ons doel van de tocht was om de omgeving te verkennen, maar met name de hotsprings te vinden. Helaas konden we de lokale niet vinden, maar hebben we heerlijk gerelaxt in de luxere… Natuurlijk vonden we op de terugweg de lokale wel, maar waren we blij dat we die niet hadden genomen, aangezien het vrij in het landschap stond en er alleen mannen in zaten.

De volgende plaats was Mandalay,een van de grotere steden van het land. We liepen wat rond en merkten al gauw dat er een rare sfeer hing. Na een tijdje kregen we door waar het aan lag, niet discriminerend bedoeld, maar misschien toch ook gewoon wel, Mandalay heeft een grote groep Indiërs en het nare gevoel van boze mannenblikken was weer erg herkenbaar. Het verschil met de Myanmarese mensen was groot, waar zij lachend en zwaaiend langs ons heen liepen, werden we door de Indiërs zo’n beetje weggekeken. We vonden Mandalay dan ook niet echt een plek om lang te blijven en nadat we ’s avonds een van de mooiste zonsondergangen ooit hebben gezien op de Ubein brug, gingen we de volgende dag dan ook gelijk al weer weg. Even ter informatie; de Ubein brug is de langste teakhouten brug ter wereld, met een lengte van 1,4km. Of zoals Erik zei; er is niemand ter wereld die het in zijn hoofd haalt om zo’n brug van teakhout te maken, dus is het niet moeilijk om de langste ter wereld te zijn…

Hsi Paw was de volgende stop, nadat we in de bus Carina (Amerikaanse), Femke en Irene (Nederlanders) tegen waren gekomen. We besloten met z’n allen naar hetzelfde hostel te gaan en zo bleven we de rest van onze Myanmar reis eigenlijk samen. In Hsi Paw boekten we een boot/hike tour, die niet heel speciaal was als onze Myanmarese gids Giorgio niet zo leuk en informatief was geweest. Hij wist superveel, over de natuur en politiek en aangezien hij iets jonger was dan wij, was het leuk om over typische jongeren dingen te praten, die je niet snel te horen krijgt van andere gidsen. ’s Avonds gingen we met hem kaarten en bracht hij rijstwijn mee, wat een erg gezellige avond werd.

Erik en ik wilden eigenlijk alleen naar Hsi Paw om vervolgens weer terug te kunnen gaan met de trein. Deze treinreis stond namelijk bekend vanwege de ouderdom van het spoor, de trein zelf en de ijzeren brug waar op het traject overheen wordt gereden. Nog nooit in ons leven hebben we zo’n slechte treinrit gehad die we zo gaaf vonden. Het geheel was zo’n belevenis; de natuur waardoor we reden met vele rijstvelden, bergen en kleine dorpjes, het treinstel die ten opzichte van de andere af en toe zo heen en weer schudde alsof we allemaal op kleine trampolines zaten, deuren die gewoon tijdens de rit open bleven staan naar buiten waardoor je als James Bond eruit kon hangen (behalve tijdens dé brug) en dan de brug…. Gemaakt in de tijd dat de Engelsen goud uit de bergen wilden halen (1901, Gokteik viaduct), dus meer dan 100 jaar oud en het geheel leek alsof er nog nooit onderhoud aan was gepleegd, compleet met gaten in het ijzer! De trein ging in zijn ultra superslome speed (daarvoor de hele rit in ultrasloom, waardoor mijn James Bond moment, veel minder spectaculair was, dan het toen straks klonk ;-) ) door een bergtunnel, waarna we uitkwamen op de bijzondere brug. Het uitzicht was gaaf, met name omdat je direct honderden meters naar beneden keek wanneer je uit het raampje hing…! Al met al een supergeslaagde rit dus en onderweg besloten we om mee te gaan met de anderen naar een dorpje dat bekend stond om de mooie watervallen; Pyin Oo Lwin.

Heel veel valt er niet te vertellen over onze anderhalve dag hier, behalve dat we de waterval bezochten met zijn allen (inclusief Ila een meisje uit Israel, ontmoet in de trein) en we de volgende dag besloten door te reizen naar Bagan.

Bagan.. Waar zal ik beginnen? Een mix tussen de piramides uit Egypte, Tikal in Guatemala en Angkor Wat in Cambodja. Alleen dan nog onontdekt door de toeristenmassa, tenminste als ik het zou moeten beschrijven, want eigenlijk is het zo’n aanrader dat je het zelf zou moeten bekijken!
De tempels en pagodas zijn ontelbaar (of misschien toch niet: 2743) en het boerenleven eromheen nog ouderwets. Een stukje tekst uit Columbus Magazine kan het misschien beter omschrijven; “zover het oog reikt prikken heiligdommen hoog boven de bomen uit. Ze lijken willekeurig te zijn uitgestrooid over de vlakte. Sommige kleine tempels van nog geen vijf bij vijf meter staan op akkers waar boeren hun groenten verbouwen, half ingestort en zonder kroon. Boeren rijden met ossenkarren over zandpaadjes tussen de pagodas door op weg naar hun akkers…. Bagan is een sprookje.”

Over dit stukje sprookjesland zijn wij meerdere dagen met zijn allen heen gecrosst met onze gehuurde e-bikes. Naast het feit dat Bagan supermooi is, hadden Erik en ik ons ook alleen al met de e-bikes kunnen vermaken, zo leuk was het om te crossen over de zandpaadjes en onontdekte gebieden. We kochten souveniers, wachten op zonsondergang, gingen met zijn allen meerdere keren uit eten en stonden vroeg op om zonsopgang te kunnen zien vanaf een pagoda. Al met al een supertijd, vijf dagen in Bagan, echt een aanrader, alhoewel ik er liever geen toeristenmassa op af stuur…

Na Bagan namen we de nachtbus naar Yangon, waarna we met het vliegtuig naar Thailand terugkeerden. Vanaf daar, het vliegveld, schrijf ik nu dit verhaal en besef me al te goed, hoe bijzonder het is dat wij in deze tijd Myanmar hebben mogen bezoeken. Waarschijnlijk is het over een paar jaar net als de andere Aziatische landen hier een toeristische trekpleister geworden, maar voor nu is het nog bijzonder dat er een land op de wereld is waar je echt het gevoel hebt dat je iets kunt ontdekken wat anderen nog niet gezien hebben! Weer een hoogtepunt van onze bijzondere reis…

Nu een paar weken Thailand en dan Indonesië, ons terugticket is bijna geboekt en we zullen vlak voor kerst thuis komen. Gelukkig hebben we nog een paar maanden, want we hebben er nog geen genoeg van!

Groetjes Erik en Mirthe