Anekdotes; the untold stories!

Zo op de helft van onze reis vonden wij het tijd worden om alle anekdotes, of opmerkelijke gebeurtenissen eens te vertellen die het eerder niet hebben gehaald, maar zeker het vermelden waard zijn. Ga er maar eens goed voor zitten, want voor deze speciale editie is, na vele verzoeken, zelfs special guest-editor Erik aangeschoven!


Mirthe: ”Na ons paardrijd-avontuur in Mongolië vonden Dennis, Petra en ik het een goed idee om de man die ons begeleidde een fooi te geven. Na hard rekenen dachten we hem een aardig bedrag te hebben gegeven. Bij navraag aan onze gids Odna keek ze nogal verrast. We hadden de beste man 1 eurocent extra gegeven…..”


Erik: “Als Minister van Toerisme van Ecuador ben je verantwoordelijk voor een van de meeste unieke plekken op aarde: de Galapagos eilanden, een groep eilanden met een zeer fragiel ecosysteem op zo’n twee uur vliegen van de Ecuadoriaanse kust, waarvan het grootste eiland ongeveer 5x zo groot is als Texel. Je land heeft de laatste paar jaar meerdere malen Unesco achter zich aan gehad, omdat ze de Galapagos op de lijst van ‘plekken welke bedreigd worden met uitroeiing’ hebben gezet. Je land heeft al een groot aantal strikte regels opgesteld, voornamelijk gericht op toeristen (a.k.a. $)
Maar dat is niet genoeg meer voor Unesco, er moeten nieuwe acties ondernomen worden om het gebied te beschermen. Je wilt hun centen en status wel, dus heb je meerdere opties:

A. De illegale overbevolking van de eilanden door Ecuadorianen aanpakken en daarmee de ‘grijze’ import van goederen.
B. Subsidies verstrekken aan stichtingen en organisaties die op de eilanden actief zijn.
C. Al het ijs verbieden waar mora pitten in zitten (zie ook andere anekdote).
D. Een nieuwe toeristenwet opstellen, waarbij toeristen de Galapagos alleen kunnen bezoeken dmv zogenaamde pakketreizen via peperdure overheidsgecontracteerde reisorganisaties. Heb je mooi twee vliegen in 1 klap, regulering van het aantal toeristen en extra inkomsten voor de staatskas. Unesco blij (voor vijf minuten) en de Minister van Financiën blij (voor lange tijd).

Omdat Ecuador zichzelf in de afgelopen 15 jaar heeft verklaard tot de categorie “bananen republiek” is slecht 1 van de vier keuzes hierboven toegestaan. Ze worden natuurlijk niet ineens proactief…”


Mirthe: “In China werden we, zoals vermeld, redelijk veel aangestaard. Van mijn vriendinnen had ik een opdracht (gekregen op ons afscheidsfeest) om het Koninglied te performen op de Muur. We kregen zonder het doen van een raar dansje inclusief zang al genoeg aandacht, maar na mijn optreden waren er gelijk meerdere Chinezen die op de foto wilden met me.” #Mirthanna


Mirthe: “In Cambodja werd het duidelijker dat het regenseizoen was begonnen. Tuk-tuk rijders maken daar graag gebruik van, door je te melden dat het regent en dat zij je kunnen brengen. In Siem-Reap was ik een beetje klaar met de zoveelste tuk-tuk rijder die me vertelde dat het regende. Terwijl Erik en ik midden in de stromende regen stonden vroeg ik hem terwijl ik mijn handen in de lucht hield: Really? Is it really raining? De eerste keer dat ik een tuk-tuk rijder heb zien lachen en stil zag worden…”


Erik: “Religieuze plekken en apen zijn twee handen op 1 buik in Azië, zo ook in Nepal, Kathmandu, om precies te zijn. Een aspect, waar vele Apenheul bezoekers zich van bewust zijn, is dat je niet moet sollen met apen, want dat doen zij wel met jou, zeker als je ze boos maakt. Dit aspect is schijnbaar niet geheel bekend in China (zoals wel meer aspecten, maar dat ter zijde). Daar wij bij de Monkey Tempel getuige waren van een aantal luidruchtige Chinese ‘vrienden’, welke meerdere trossen bananen hadden aangeschaft. Binnen deze groep van Chinese ‘vrienden’ bevond zich een persoon welke het uitermate intellectueel verrijkend vond om apen te verleiden om de banaan uit zijn omhoog gehouden hand te trekken, waarnaar hij de bananen niet losliet. Dit resulteerde vervolgens in een Aap(+-10 kilo) versus Chinees (+-70 kilo) wedstrijd, welke niet geheel verassend gewonnen werd door de Chinese ‘vriend’. Dit ritueel herhaalde zich een aantal maal en vanzelfsprekend kwamen er steeds meer apen op af, zo ook Opper Aap, de leider van de groep en tevens groepsoudste. Deze aanschouwde het ritueel een tijdje en had een eenvoudige doch doeltreffende oplossing; Hij/Zij plaatste zijn poot inclusief nagels in het achterwerk van de Chinese ‘vriend’, waarna deze een meter of 2 de lucht in sprong, nog harder begon te schreeuwen dan dat hij al deed en alle bananen liet vallen. Zo konden alle apen alsnog van de gehele tros genieten. En zo heeft ook deze Chinese ‘vriend’ de Apenheul-les geleerd.”


Mirthe: “Tijdens onze rit met de Peking Express konden we op elk station waar gestopt werd eruit. Er was in de trein een schema zichtbaar waarop precies stond hoe lang we hadden. Onze conducteur van de coupé echter heeft alle dagen constant volgehouden dat we na 10 minuten terug moesten zijn. Toen we dit bij de eerste lange stop nog niet doorhadden kwam de beste man mij op de schouder tikken, terwijl ik net aan het kijken was naar iets te drinken bij een winkeltje, dat ik toch echt naar binnen moest omdat de trein zo wegging. Al schreeuwend naar Erik, die net een juiste plek op het perron had gevonden met WIFI (en als je Erik kent weet je hoe belangrijk dat is), ging ik dus maar weer de trein in, terwijl Erik me kort daarna volgde. Daarna konden we de rest van de tijd vanuit ons raam kijken hoe andere passagiers genoten van een frisse neus, de WIFI verbinding en allerlei dingen kochten op het perron. Zo kwamen we er dus al vroeg op de reis achter dat Chinezen er een eigen ‘visie’ op nahouden.”


Erik: “In Dharamsala, India sliepen we in een hostel met een mooi terras waar we meerdere avonden achter elkaar tot laat hadden doorgebracht. Op een avond lopen we tegen een uurtje of zes de trap af van ons hostel naar de uitgang op de begane grond. Komt de ober van het inpandige restaurant naar ons toe om te vertellen dat ze die avond om acht uur sluiten. Leuk, antwoord ik, hebben jullie ook eens een avond voor jezelf. Tegelijkertijd denk ik verbaasd, hoezo dat? We waren al niet van plan om vanavond hier te gaan eten, maar misschien wordt het toch eens tijd om iets vaker ergens anders de avond door te brengen…..”


Mirthe: “In Kathmandu, Nepal, wilden we met Yanik en Victoria een marktje bezoeken. Het bleek dat deze in de oude stad lag en je daar ongeveer 10 dollar pp entree voor moest betalen. Dat gingen we dus niet betalen om een marktje te bezoeken. Zeker niet omdat Nepalezen gewoon door mochten lopen. Dus liepen we met zijn vieren door allerlei steegjes en kwamen we uiteindelijk midden op het plein uit zonder te betalen. Tsja, als Duitsers en Nederlanders samenwerken, hou je ze niet tegen!”


Erik: “Een aspect van reizen zijn de souveniers, je ontkomt er niet aan, letterlijk. Zo had ik mij bedacht dat ik een klein terracotta poppetje wel een leuk souvenier vond voor China, maar dan wel een metalen, want die dingen van klei leken mij te fragiel, zwaar en na verloop van tijd te gaan stinken. Geen idee waar die laatste aanname vandaan komt, maar ik had ’m. Eerste dag Xi'an: Terracotta leger dag. Na iedere taxichauffeur te hebben ontweken die vertelde dat de bus die dag niet reed, zaten wij in de bus. Eenmaal aangekomen, werden wij vriendelijk opgewacht door; Terracotta poppetjes verkopers. Mooi bingo! dacht ik, das snel geregeld, helemaal omdat we met de bus bij de uitgang aankwamen en ik had al gelezen dat daar de ‘beste deals’ gemaakt konden worden. Na ongeveer een 5 seconden buiten te staan, begreep ik waarom de ‘beste deals’ daar gemaakt konden worden, het was namelijk kwantiteit boven kwaliteit, sowieso al iets waar de Chinezen zich mee identificeren, maar dat terzijde. Hierbij staat kwantiteit voor 8 terracotta poppetjes gemaakt van klei, welke matig zijn afgewerkt en bij 1 keer stoten kapot zijn.

Het proces van verkopen, lees aandringen, herhaalde zich meerdere malen tot vervelens aan toe, totdat we ons kaartje hadden laten zien en binnen op het complex waren bij de afgravingen. Na ongeveer een paar uur kwam er een Chinees dichtbij ons staan, niets bijzonders op dat moment, met onze Merik aka Brangelina status. Echter meneer wilde geen foto, maar had een speciale deal voor ons, voor maar $20 dollar. Na vier keer nee, wat voelt als 40x keer in China, zo aandringen als ze doen, zat de prijs al op $10 dollar (ik hoop dat het bij de aanschaf van de volgende auto ook zo gaat). Wij hadden ondertussen de plek wel bekeken en pasten nog steeds de ondertussen tot perfectie getrainde ‘Merik-ignore modus’ toe op meneer de verkoper, zelfs zijn stemverheffing, lees schreeuwen, maakte ons nog geen spier doen verrekken, menig poker speler zou er jaloers op zijn geweest. Ondertussen was de prijs gezakt tot $2, na wat onderling overleg tussen ons vonden we toch dat het een te zwaar pakket was en dat het kwantitatief spul was. Dus besloten we verder door te lopen en ja, meneer verlaagde het bod tot $1! Na een kleine lach van ons zijn we doorgelopen, want ja wij wilden toch echt kwaliteit…. (ps mocht ik ooit een auto bij je komen kopen, ik wil hem echt niet hoor! ;) Toen we een uur later bij de uitgang kwamen werd het zelfde spul aangeboden voor; wel geteld $0,50. Ja, het leger bleef ons maar achtervolgen. Maar het bleef kwantitatief spul oftewel, we zijn lekker doorgelopen, om in een souvenierswinkel precies het metalen terracottapoppetje te vinden voor $2 die ik zocht. Mission completed, of toch niet…..

Zo af en toe moeten er ook zaken terug naar NL, want ja, al die souveniers ga je niet meeslepen de wereld rond. Dus gingen we naar het Postkantoor in Xi’an. Eenmaal aangekomen raak ik in gesprek met een Chinees van een jaar of 25 die studeert aan een lokale universiteit. Hij vindt het leuk om Engels te spreken. Na ons praatje gaan we beiden verder met ons eigen pakket, om na een poos ineens een doos van hem in mijn handen gedrukt te krijgen; een aandenken aan onze tijd in China vertelt hij. Hij had het willen versturen naar een vriend, maar de post accepteerde het niet omdat het te breekbaar was. Daarom mogen wij het hebben.

Ik open de doos en zie een kwantitatief kleien terracotta leger die twee keer zo groot is in aantallen terracotta poppetjes dan wat wij die dag ervoor aangeboden kregen voor $0,50…..
En zo krijg ik wat ik wens: terracotta poppetje(s), heel veel zelfs. En nog gratis ook!

PS voor $200,- mag je ze hebben, de klei versies dan he ;) ”


Mirthe: “Na onze hike naar de tempel in Mongolië, had Petra zin in een sigaret. We hadden met z’n allen een pauze op de trappen van de tempel. Nadat ze de sigaret op had gooide ze hem netjes weg in een bak die op een plateau aan het begin van de trap stond. Alhoewel bak, Odna onze gids wist niet hoe snel ze de sigaret eruit moest halen, het bleek namelijk een heilige brandplaats te zijn voor wierook om de goden te vereren!”


Erik: “Vele natuurorganisaties en stichtingen, waaronder Hacienda Tranquila waar wij verbleven op de Galapagos, voeren een hevige strijd tegen de mora oftewel; de bosbessenstruiken. De mora komt van oorsprong niet voor op de Galapogos en is door de mens geïntroduceerd. Het heeft zich langzaam aan ontwikkeld tot een ware plaag die nu het voorbestaan van vele unieke dieren op verschillende eilanden bedreigt. Waar het voor toeristen niet is toegestaan om ook maar enigszins iets mee te nemen, wat in potentie de Galapogos eilanden kan schaden, is het voor de lokale toeristen industrie bijvoorbeeld wel toegestaan om ijs met mora pitten te verkopen. Waarbij diezelfde mora pitten na consumptie natuurlijk weer terug komen in het ecosysteem (we nemen aan dat we niet hoeven te verklaren hoe dat werkt). Daarmee begint het verhaal weer van voor af aan. Gelukkig heb je dan Europese vrijwilligers die tijdens hun reis naar het buitenland de nieuw ontstane struiken wel weer zullen verwijderen!”


Mirthe: “Geen leuk verhaal, maar zeer ernstig! Daarom zeker het extra vermelden waard. Andrew meldde ons, nadat we al niet meer samen reisden, dat hij in de problemen zat met China. Hij had een review achter gelaten op de Lonely Planet site over onze Tibet-reis. Hierin schreef hij positief over de touroperator, onze gids en de landschappen, maar erg negatief over de angstcultuur die er heerst en de overheersende Chinezen die een groot deel van het leger heeft geïnstalleerd in het land. Binnen een paar uur na plaatsing van het bericht, kreeg hij een telefoontje van de touroperator of hij alsjeblieft het bericht z.s.m. kon verwijderen. De Chinese NSA had na het lezen van dit bericht namelijk gedreigd hun licenties in te trekken en van onze gids haar certificaat en rijbewijs af te pakken. Oftewel, weer een duidelijk voorbeeld van het feit dat de situatie in Tibet erger is dan wij in Nederland of de Westerse Wereld weten en dat China gewoonweg een bizar land is met veel te veel macht in de wereld….”


Erik: “Je bent op een leeftijd geraakte Chinese Kolenmagnaat met iets te veel stuivers op je bankrekening. Je bent je er bewust van dat je de gehele omgeving in een omtrek van zo’n 100km hebt verpest met je kolenverwerkingscentrales, dus je wilt ‘wat terug doen’ voor de maatschappij.

Wat doe je:
A. Je richt een aantal stichtingen op om de vervuiling ‘die mogelijk’ is aangericht door je ‘tokos’ te herstellen
B. Je besluit terug te geven aan de maatschappij en richt een regionaal centrum op ter bevordering van de economische ontwikkeling van kansarme Chinezen
C. Je bouwt een heilig attractiepark vol met tempels op de heilige berg vlak bij je geboortedorp. Je verzint er een mooi verhaal om heen, om zo vervolgens een entreeprijs te vragen waar de Efteling naar ratio jaloers op is…..
D. Je besluit te gaan praten met je connecties in Peking ten aanzien van hun houding ten opzichte van Tibet. Je gebruikt je ‘vergaarde fondsen’ om ‘safe Tibet’ te steunen, om zo de religieuze aspecten van Tibet te bewaren voor het nageslacht. “


Mirthe: “In Canoa, Ecuador, hadden Erik en ik een romantisch avondje gepland op het strand, we hadden doeken mee om op te zitten, cuba libres in onze bekers en een heldere lucht om sterren te kijken. Er liepen meerdere zwerfhonden langs, maar die gaven ons geen aandacht. Totdat er eentje toch op ons afkwam. Dat vond ik natuurlijk wel lief, maar na een aaibeurt kwamen we niet meer van hem af. Helemaal tegen onze doeken aangerold bleef hij liggen, totdat er een ander hondje kwam. Mooi dachten we, die is weg. Helaas besloten ze om met zijn tweeën tegen ons aan te gaan liggen. Toen ze uiteindelijk dan toch weggingen, dachten we alleen te zijn. Na een tijdje leek het me grappig om te fluiten. Haha wie weet komen ze er weer aan! Terwijl we al liggend naar de sterren keken, werden we opeens opgeschrikt door zand dat over ons heen vloog. De rest van ons romantische avondje brachten we met zijn vieren door…”


Dat was hem, de exclusieve editie van the untold stories. Bij succes zullen we een eventuele vervolgeditie overwegen. Geef dus graag uw reactie door! Namens special guest-editor Erik en uw vertrouwde verslaggeefster Mirthe

PS: We zullen ook snel weer een update geven over hoe we het hebben gehad in Cambodja, maar voor nu moeten jullie het hier weer even mee doen.
PSPS: Bij het schrijven van deze verhalen zijn Chinezen niet opzettelijk belachelijk gemaakt. Dat deden ze uit zichzelf.