Zeg nooit nooit…

India, het enige land waarvan we meer negatieve dan positieve verhalen hoorden van andere mensen. Het meest vieze land ter wereld, met inwoners die toeristen alleen maar zien als lopende geldbiljetten. Oftewel, een land waar wij sowieso nooit heen zouden gaan!

Maar zoals is gebleken, zeg nooit nooit, want na de ontmoeting met Andrew raakten we toch wel erg enthousiast van het idee om de Dalai Lama te zien en als je dan toch zo dichtbij de Taj Mahal bent, één van de zeven wereldwonderen, dan moet je die toch eigenlijk ook wel bekijken!

Na Nepal vlogen we dus geheel onverwachts naar Delhi. Volledig voorbereid op de meest smerigste stad ter wereld, met vervelende inwoners en een slechte reputatie van verkrachtingen kwamen we midden op de dag aan. Het enige wat tegenviel was de hitte, bijna 45 graden! De Indiërs waren lang niet zo vies als de rochelende Chinezen en na 1x nee zeggen waren de meesten verdwenen, een woord wat ze in Nepal slecht kunnen verstaan… De straten waren begaanbaar en het vuil langs de weg niet heel veel anders dan andere grote steden die we in Azië of Arabische landen hebben gezien.
Eigenlijk viel het ons dus erg mee! Nou is het niet zo dat we India aan iedereen zullen aanraden, maar wij hebben er een leuke tijd gehad.

Na een dagje bijkomen van de hitte in ons hotel in Delhi gingen we de nacht erop naar de Taj Mahal. Om 2 uur ’s nachts (uiteindelijk half 3, omdat onze privéchauffeur (!) te laat was) gingen we op weg, zodat we er met zonsopgang zouden zijn. Niet alleen zou dit mooi zijn vanwege het licht, maar ook omdat er dan nauwelijks toeristen én verkopers zijn.
Na een 3 uur durende rit kwamen we aan en was de zon net op. Het was een erg mooi gezicht om de Taj Mahal, zoals iedereen hem van plaatjes kent, in het echt te zien met zo weinig toeristen.
Het is iets wat je moet hebben gezien omdat het bekend is, want we waren er allebei al snel over uit dat er over de hele wereld net zo bijzondere bouwwerken als de Taj Mahal bestaan die lang niet zoveel aandacht krijgen.

Bij terugkomst in ons hotel hadden we nog even tijd om bij te komen, waarna we ’s avonds met de bus naar Dharamsala zouden gaan, de Tibetaanse vluchtelingengemeenschap in India en de plek waar de Dalai Lama woont. Van tevoren was ik een beetje bang voor de bus, op internet was er geen goed woord te vinden over de boekingsite die we gebruikt hadden en we hadden natuurlijk ook gehoord over de vele verkrachtingen die in Indiase bussen plaatsvonden… Aangekomen bij de bus waren er allemaal toeristen, hadden we airconditioning, stoelen die als halve bedden gebruikt konden worden en werd er onderweg zelfs een Bollywood film gedraaid. Zorgen om niks dus!

In Dharamsala kwamen we de volgende dag erg vroeg aan, zo vroeg dat de mensen van de receptie van ons gereserveerde hotel nog lagen te slapen voor de ingang. Of lag dat aan de typische Indiase mentaliteit, die inhoudt dat ze ’s ochtends vroeg (en de rest van de dag eigenlijk ook) liever zo min mogelijk uitvoeren? We moesten een paar uur wachten en toen we eindelijk onze kamer kregen was het een van de smerigste die we tot dusver hadden gehad! Niet lang nadat we ons toch maar gesetteld hadden in de kamer hoorden we sirenes en kwam de receptionist ons melden dat de Dalai Lama onderweg was. En ja, daar kwam de hele stoet met beveiligingsauto’s en de Dalai Lama himself langsrijden! Bijzonder om te zien hoe de paar mensen die buiten op straat stonden allemaal bogen bij het langskomen van zijn auto. Volledig geïnspireerd dat we zijn lessen konden gaan volgen de komende drie dagen, besloten we om zo snel mogelijk naar de stad te gaan om ons te registreren.

Nadat we uiteindelijk het kantoor gevonden hadden én de juiste mensen bleek dat we ons niet officieel hoefden te registreren, maar bij de school moesten zijn die de lessen organiseerde.
We ontmoetten Suman, een Amerikaanse met ouders uit India en een Russisch meisje die ook naar de lessen wilden. Samen met hen gingen we op weg naar de school en kwamen we erachter dat we niets hoefden te doen, behalve de plek te vinden waar de lessen gehouden werden en er op tijd te zijn. We besloten met zijn vieren alvast die plek te gaan zoeken en zo zagen we voor het eerst hoe mooi de omgeving was. Dharamsala (en het stadje McleodGanj) ligt in een bergachtige omgeving met allemaal naaldbomen, sommige van de bergen hebben zelfs in de hitte nog besneeuwde toppen.

Na de wandeling gingen we met Suman mee om te kijken bij haar hotel, die in het stadscentrum lag met een enorm mooi uitzicht. We spraken af om de volgende ochtend te wisselen van hotel en dan gelijk met haar naar de eerste les te gaan.

De lessen van de Dalai Lama waren erg boeiend. De eerste twee dagen (alleen toegankelijk voor studenten van de school) hebben we al luisterend naar een FM radio de lessen gevolgd, daar vertaalde een Tibetaan de woorden in het Engels. Aan het eind van de tweede dag stonden we op een meter afstand toen hij na de les de trap af kwam, op weg naar de auto. Bijzonder om te zien wat voor invloed deze man op de mensen heeft, iemand naast me viel bijna flauw bij het zien van hem!

De derde dag was een publieke les en dat was te merken ook. De hele stad was uitgelopen en alle schaduwplekken waren al erg vroeg bezet. Wij waren ook vroeg op pad gegaan, maar helaas mochten apparatuur als mobieltjes en camera’s niet mee naar “binnen” (de les was op een basketbalveld), waardoor Erik en ik besloten met zijn tweeën net daarbuiten te gaan zitten.
Toen de les begon zaten de mensen overal waar er maar een schaduwplekje te vinden was, zowel binnen als buiten het lesgedeelte. We besloten om, om-en-om, even te gaan kijken bij de les. Zodra ik een zitplekje gevonden had in de zon, stelden minstens vier Tibetanen me een plekje naast hen voor in de schaduw. Moet je je voorstellen dat je bij een concert of festival een beter plekje wordt aangeboden door een ander die naast je staat of zit… Dat komt nooit voor toch?
Hoewel we hem de dag ervoor op de trap hadden gezien als een ietwat fragiele man qua fysieke gesteldheid, was hij tijdens zijn les energievol en sprak 3 uur achter elkaar met af en toe een grapje tussendoor.

Of we er wat van hebben geleerd weet ik niet, ik heb het gevoel van wel. De manier van altijd positief denken en openstaan voor iedereen, ongeacht wat anderen mensen van je denken of je aandoen is heel inspirerend. Ook al worden we geen Boeddhisten, of de nieuwe Dalai Lama, het is in ieder geval niet verkeerd om er af en toe bij stil te staan dat het op die manier ook kan!

Naast de lessen, een van de hoogtepunten van onze reis, hebben we veel activiteiten gedaan met Suman en Utsa (een Indiase die lang in Londen heeft gewoond en ook in ons hotel zat). Zo zijn we naar een tempel geweest, hebben we een hike gedaan (van 8,5uur in de bergen!!!!!), samen kleren geshopt (ok, zonder Erik) en hebben we heel vaak samen ontbeten, geluncht of gedineerd. Erg gezellig dus…

Na deze, toch onverwacht langere tijd in India, hebben we besloten om direct naar Cambodja te gaan. We zullen tussendoor voor een nachtje een stop-over maken in Bangkok, Thailand, omdat dat budget technisch de beste optie bleek te zijn.

Nu op dus naar ons Zuid-Oost-Azië gedeelte van de reis, we hebben er zin in!!

Xx Erik en Mirthe