Rusland en de Peking Express

Na een weekje Deventer begonnen we het tweede gedeelte van onze reis in St. Petersburg, Rusland. Tenminste, toen Erik uiteindelijk langs de douane was. Ik mocht bij de paspoortcontrole langs het slagboompje heen, maar na mij sloot de dame achter het loket het slagboompje weer en mocht Erik niet verder; “no no, not you!” Na te zijn ondervraagd door twee Russische militairen over een scheurtje in zijn paspoort en toen onze bedoeling duidelijk werd om het land redelijk snel weer per trein te verlaten mocht ook Erik Rusland in. Waarschijnlijk was het allemaal niet eens vanwege hét scheurtje, maar Erik’s werkvisum van Amerika die zorgde voor dit warme welkom in Rusland…
St. Petersburg zelf verwelkomde ons al evenmin warm, bij aankomst leken onze oren eraf te vriezen!

In St. Petersburg hebben we natuurlijk de Hermitage bezocht, het must see museum van de stad. Heel erg groot van binnen met overal kunst, antiek en oude kamerindelingen van het paleis zelf.
Na een leuk en lang bezoek kwamen we terug om de jassen op te halen (jassen in meervoud ja, het was er echt koud!!)
Helaas bleek de meneer van onze jas-ophang-service één van mijn jassen niet meer te hebben en begon de zoektocht. Na eerst een tijdje bij die man te hebben gestaan en zelf rondgekeken te hebben bij de kapstokken, besloot ik om maar naar de informatiebalie te gaan. Daar bleek dat de mensen in Rusland toch echt wel vriendelijker zijn dan bij onze aankomst in het land was overgekomen. De dame van de informatiebalie begeleidde me terug naar de man van de jassen om zijn verhaal aan te horen, daarna weer terug naar een gids om mijn verhaal duidelijker te begrijpen, toen gezamenlijk langs alle jas-ophang-service punten om uiteindelijk te eindigen bij een andere vriendelijke dame die mijn jas had liggen bij de afdeling van gevonden voorwerpen. Het bleek dus dat de meneer mijn jas aan de verkeerde persoon had meegegeven en diegene zo eerlijk was geweest hem daar weer in te leveren. Al met al superblij dat ik hem weer terug had en erg fijn om te merken dat de Russen toch wel erg behulpzaam en vriendelijk kunnen zijn.

Naast de Hermitage hebben we een bustour gedaan door de stad, waarbij we veel paleizen hebben gezien. Bijna in elke straat vind je er wel één, zoveel zijn er. Erik wilde erg graag Faberge eieren zien, die zouden te vinden zijn in de Hermitage, maar wij verdachten Poetin ervan ze in zijn privé collectie te hebben, want ze waren nergens te bekennen. Dus zouden we die dag, na de bustour, richting het Faberge museum gaan. Erik had research gedaan en we liepen er dan ook vlekkeloos heen. Helaas, daar aangekomen bleek dat in april het museum open zou gaan voor publiek, het was 30 maart….

Dat betekende dat we in Moskou nog een poging moesten doen. Na een leuke eerste kennismaking met de treinen van Rusland (we gingen per nachttrein en we sliepen best goed die nacht) kwamen we erg vroeg aan in Moskou. We fristen ons op bij onze homestay (we sliepen die nacht bij een Russisch echtpaar) en gingen met de metro de stad in. Daar begon de eerste challenge. Het Russische alfabet is totaal anders dan het onze, maar met ezelsbruggetjes waren we er aardig snel uit (in vergelijking met andere reizigers die we onderweg hebben gesproken). De metrostations zelf waren ook een bezienswaardigheid op zich, er zijn schilderijen, er staan standbeelden en er hangen kroonluchters bij de aankomst en vertekhallen. Heel bijzonder om te zien! Aangekomen in de binnenstad stapten we gelijk op de “hop on hop off bus” om bij het Kremlin uit te stappen. Daar was namelijk de laatste kans om de Faberge eieren te kunnen zien in de “schatkamer” van het Kremlin. Wat mij betreft een van de mooiste musea die ik ooit bezocht heb, omdat er zoveel bijzondere dingen te zien zijn, waaronder dus, de Faberge eieren! Er misten er wel een paar uit de museumcollectie (als ik nog een keer Poetin schrijf, word ik misschien wel opgepakt omdat alles op internet wordt gescreend, dus doe ik dat maar niet ;-) ), maar nog steeds waren de overgebleven eieren meer dan de moeite waard. Ook waren er kronen, koetsen, giften van ambassades, tronen en allerlei andere dingen te zien. Erg bijzonder.

Bij buitenkomst werden we verrast… Het sneeuwde! We maakten een wandeltochtje in de sneeuw (en kou) over het Rode Plein (red betekent mooi in het russisch) en sprongen weer op de warme bus. De volgende dag werden we nog meer verrast, we hadden gezien dat het nog steeds sneeuwde toen we wakker werden, maar toen we buiten kwamen bleek dat de sneeuw nu ook nog was blijven liggen waardoor er een best pak lag overal. Het was wel duidelijk dat dit vaker gebeurde, alle ijsruimers, sneeuwscheppen en strooiers waren al hard aan het werk in alle straten.

Die dag bezochten we nog een keer het Kremlin, het Rode Plein en namen we een andere lijn door de stad met onze “hop on hop off bus”. We wandelden dicht bij “ons” huis nog langs een monument en toen was het alweer tijd om met de trein te gaan. Vijf nachten en vier dagen lang in een trein door supermooi landschap rijden, we hadden er zin in!

Onze verwachting kwam meer dan uit. In het begin werden we omringd door naaldbomen en sneeuw, waarna het landschap langzaam veranderde in vlaktes om uiteindelijk uit te komen bij het Baikalmeer. We leefden al die tijd op “Moskou tijd”, dezelfde tijd die de trein aanhield om te stoppen op de stations. We hadden er alleen niet bij stilgestaan dat we hierdoor nog zouden slapen als we langs het Baikalmeer zouden komen. Oftewel we besloten de klok ineens 5 uur vooruit te zetten, zodat we een hele rare dag/nacht hadden, maar wel de mooiste van de treinreis. Ruim voor de wekker ging werd ik wakker, ik moest naar de wc en zag bij terugkomst dat het buiten iets lichter werd in de lucht, dus besloot ik niet verder te slapen. Uiteindelijk werd de lucht steeds roder en maakte ik Erik ook wakker. We waren bij het meer en de zon kwam net op! Supermooi en nauwelijks te beschrijven, maar ik zal een poging doen. Een rode lucht zonder wolken, een zon die net opkomt aan de horizon, een enorm groot bevroren meer (met niet alleen ijs, maar ook sneeuw) waarvan je het begin en eind niet kan zien en dat kilometers lang terwijl je net wakker bent en je alles vanuit je bed door het raampje rustig voorbij kan zien glijden… Zie de foto’s! Over de treinreis valt verder niet veel te schrijven, we waren erg blij met onze eigen coupé, we hebben erg mooie landschappen gezien, we zijn op bijna alle stations uitgestapt voor een wandeling of om onze voorraad noodles aan te vullen en we hebben meegemaakt hoe het is om te leven in de trein. Een superervaring die weer van ons lijstje af kan!

Aangekomen in Mongolië stapten we uit in Ulaanbataar, klaar voor een nieuw avontuur. Daar zal ik in het volgende verhaaltje die hier achteraan komt meer over schrijven, dus nog wel verder lezen!


Tot zo ;-)
Erik en Mirthe


Review Erik: Bert, wat een top stuk hé!